Gedichten  van  JORGE  OROZCO
vertaald door Fa Claes

Jorge Orozco

werd op 21 februari 1937 in Buenos Aires, Argentinië geboren. Hij is psychoanalyticus. Lange tijd verbleef hij in het buitenland voor zijn studies, voor zijn werk en wegens gedwongen ballingschap.
Hij publiceerde in het Engels de verzenbundels Lifetime Short Poems, 1982 Primer Premio Universidad del Estado de Massachusetts, USA, Tea Roses, 1986 Segundo Premio Universidad del Estado de Massachusetts, USA, The Bard, 1992 Tercer premio de la Universidad del Estado de Maryland, USA en The Depth, 1996, Primer Premio Universidad del Estado de Maryland, USA.
In Argentinie verschenen in het Spaans de bundels Cuartillas Escalenas, 2003, Mención de Honor de "La Luna Que", Éxodos, 2003, La palabra indecible, 2004 y Otros Espacios, 2004. Hij bereidt de uitgave voor van de bundels En la fragilidad (ten dele gepubliceerd in de bloemlezing "Poetas Argentinos del Siglo XXI") en Arena roja.
Hij is coördinator van het Taller de Lectura y Poesía "Atelier 25" en van "EL ENCUENTRO".




AL ATARDECER...


Al atardecer
el grito
desboca el horizonte
intranquilo
a media luz
en su destierro
tiembla
el tiempo de lo sin nombre
al final de la batalla
la bandera raída
cubre
piadosa
el rostro aterrado
de la soledad.







DE NADA...
                        a Carl Gustav Jung
                                (1875-1961)


De nada sirvieron
ruegos
llantos
ni alaridos
ciegos
sus pies sucios de barro
sin piedad pisaron
el polo opuesto de la sombra
feroz y sin control
ella
la execrable
brutal
espera agazapada
en el fondo del abismo
donde no llegan las plegarias.







EL AVE GRIS...


El ave gris
la pena
los pies desnudos
el camino
la mueca absurda
viste el velo
pierde la luz
ciega
deja de volar
sobre el tiempo
tiembla su desnudez
en otro espacio
camina embalsamada
indefensa
en un enjambre de postigos
aprendió a no esperar
que los otros sean nosotros
llora
le duele
saber que ella tampoco
es el otro de los otros
no vendrá su hada
sin aire
vuelve a llorar
la tragedia solitaria
de estar viva.







EN MI CUERPO...

                al Inti Raymi


En mi cuerpo
aún perdura incesante
el diálogo interior
con el solsticio
esa obsesión
invernal
distante
casi lujuriosa
esperanza de la luz
añorando la alborada
mis pies descalzos
el verdor de la hierba
su embriaguez
mi inocencia
lo intocado del Amor
la lejana frescura del estío
en esta noche distinta
interminable
oscura
donde el recuerdo se hunde
en la plenitud
de toda su negrura.







ERA...


Era la voz
el grito
la partida
el regreso
lo negro del ébano
y el blanco de la albura
un recuerdo
del tiempo venturoso
una nueva aurora
era
la luz.







HAY DÍAS...


Hay días
[sólo unos pocos]
en que el recuerdo
se siente en la piel
no sé
si estás de algún modo
alucino
tu cuerpo de alba
deambulando en la noche
no vendrás
aunque en vano te nombre
en lo profundo del mar
he develado el enigma
de la luz y la sombra
sin espacio ni tiempo
hay días
[sólo unos pocos]
en que mi alma
aun sin querer
todavía te espera.







INFUSA...


Infusa eras la pira
lo que aún ardía
el último bastión de la luz
mi aire en el ahogo
un árbol umbrío
una flor inesperada
la lluvia sobre el surco sediento
el fuego secreto del misterio
en la aldea oscura
hoy eres apenas
las ascuas suspendidas
en el aroma del sándalo
la mueca de la risa en la alegría
inútil en un búcaro vacío
las lágrimas de la nada
en la inmensidad
de toda tu tristeza.







NUESTROS NOMBRES...


Nuestros nombres
desfallecen en la niebla
tras los humos
ya nadie los recuerda
ni siquiera nosotros
los que éramos
el grito y el susurro
confiamos
en que el eco los repita
hemos perdido
la voz
el balbuceo
la magia
de la letanía del silencio
lo incierto del ocre
de las hojas en otoño
esa campana de pueblo
su sonido herrumbrado
repicando antiguos villancicos
con sabor a uva temprana
sí
es mucho lo perdido
somos
la ausencia en la palabra
tan solo un recuerdo
del pasado venturoso
mudas estatuas de sal
apenas
un anticipo del olvido.







EN LA FRAGILIDAD.
..

En la fragilidad
de saberme a cielo descubierto
sin fronteras
fuera ya del tiempo
te esperé y aún te espero
mucho antes y después
de ser tan solo la intemperie.







UNO...


Uno
de los otros que fui
ansioso
buscaba el rastro de tu cuerpo
en el vientre de la noche
lascivo
sediento de tu piel
aterrado
tan solo encontró
oscuridad
el hueco
de tu ausencia
el abrazo
vacío de la nada
ahora
yo
el que soy
este eterno
yaciente de la sombra
clama
solamente por la luz.







AÚN SOY...


Aún soy
lo que sentí al partir
el sabor amargo
la sombra
un puñal hundido
en la desnudez sin nombre
mi alma saqueada
con impiedad de espina
dolorida
su derrota gime
a tientas
en la noche
recorro el camino
hasta que nazca el alba
callo
sin esperanza
la plegaria inútil
antes
en mi voz reía
toda la alegría
hoy
en ella llora
toda la tristeza.







AL PARTIR...


Al partir
guardé silencio
no hubo palabras en mi camino
nadie
me dijo adiós
fugaz
aquel instante
fue apenas
un parpadeo
recuerdo triste
de un viejo poema
el frío
un nuevo exilio
en mi propia tierra
el oprobio
la culpa
de no haber muerto
alguno
nombró el olvido
yo
lleno de espanto
en la polvareda
sin despedirme
me fui alejando.







EN LA PARED...


En la pared desnuda
el espejo ausente
la mirada perdida
los ojos tiesos
calla el silencio
invisible
ni siquiera lo escriben
no hace falta
nadie lo nombra
si lo hicieran
moriría
las llamas de azufre
quemarían su cuerpo
el viento
cavando en su piel
le ha borrado la cara
no es importante
ninguno
lo ha conocido
frente al muro
él
no desea saberlo
ya es tarde.







HUBO...


Hubo un tiempo
en que la luz
entibiaba
el prodigio de las horas
enhebradas en días
con el hilo frágil del Amor
ese milagro
de simetría misteriosa
mi sangre
circulaba por dentro de los árboles
la savia
recorría mis venas
milagrosa
latía conmigo
exacerbaba mi piel
con susurros de esperanza
un surco lejano
donde atreverse
a sembrar la osadía
la desmesura
de ese sueño
fugaz
llamado eternidad.







ALGÚN DÍA...


Algún día
el Sol
escuchará mis plegarias
aun sin dioses
bendecirá con su luz
los campos y pueblos
las casas
el árbol
un nido
mi pecho y mis brazos
esperarán su cuerpo
salvaje y ansioso
agradecido
quemaré el sahumerio propicio
¿qué menos que mirra e incienso?
cantaré alabanzas
tal vez hasta un salmo
beberé aguardiente de hierbas
silvestres
como los besos tempranos
danzaré
desde el alba al ocaso
si alguna nube
empañara la aurora
ciego
mi rayo fecundo
se hundirá en la sombra
siempre la noche
mi sueño
habrá de velar.







LA NOCHE


La noche
el frescor del relente
la soledad
no espera en vigilia
oscuro y salvaje
el destino
estar vivo incompleto
sensible
un vagido
horada las sombras
es un niño
llamando a su madre
busca
sus pechos ausentes
ella
no puede escucharlo
partió
sin consuelo
él lo sabe
es viejo
su vida ha pasado
no hay tiempo
ni siquiera
lo dejan llorar.

 'S AVONDS...


's Avonds
breekt
de schreeuw de hals
van de onzekere horizont
in halflicht
in zijn verbanning
beeft
de tijd van het naamloze
aan het einde van de strijd
bedekt
de versleten vlag
genadig
het terneergeslagen gezicht
van de eenzaamheid.







TOT NIETS...
                        voor Carl Gustav Jung
                                        (1875-1961)


Tot niets dienden
vragen
klachten
of kreten
blind
betraden zonder medelijden
zijn vuil beslijkte voeten
de tegenovergestelde pool van de schaduw
wild en zonder beheersing
hij
de afschuwelijke
brutaal
wacht weggedoken
in het diepst van de afgrond
waar smeekbeden niet aankomen.







DE GRIJZE VOGEL...


De grijze vogel
de pijn
de naakte voeten
de weg
de absurde grimas
draagt een sluier
verliest het licht
blind
houdt hij op
boven de tijd te vliegen
zijn naaktheid beeft
in andere ruimte
gaat gebalsemd op weg
onbeschermd
doorheen een massa deurtjes in deuren
leerde om niet te hopen
dat de anderen wijzelf zouden zijn
weent
hem doet pijn
te weten dat ook hij niet
de ander van de anderen is
zijn fee zal niet komen
tegen zijn zin
begint hij weer de eenzame
tragedie van in leven zijn
te bewenen.







IN MIJN LICHAAM...

                        voor Inti Raymi


In mijn lichaam
duurt zonder ophouden
de innerlijke dialoog voort
met de zonnewende
die winterse
obsessie
verwijderde
bijna luxueuze
hoop op het licht
vol verlangen naar de dageraad
mijn ongeschoeide voeten
de frisheid van het gras
haar dronkenschap
mijn onschuld
het onaangeroerde van de Liefde
de verre koelte van de zomer
in deze bijzondere nacht
eindeloos
donker
waar de herinnering wegduikt
in de volheid
van haar volkomen zwart zijn.







HET WAS...


Het was de stem
de schreeuw
het vertrek
de terugkeer
het zwart van het ebbenhout
en het wit van de blankheid
een herinnering
uit de gelukstijd
een nieuwe dageraad
het was
het licht.







ER ZIJN DAGEN...


Er zijn dagen
[slechts enkele weinige]
waarop de herinnering
voelbaar is in de huid
ik weet niet
of je op enige manier bestaat
ik hallucineer
je ochtendlichaam
dat in de avond rondslentert
je zal niet komen
al noem ik je tevergeefs
in de diepte van de zee
heb ik het enigma ontraadseld
van het licht en de schaduw
zonder ruimte of tijd
er zijn dagen
[slechts enkele weinige]
waarop mijn ziel
ook zonder het te willen
nog op je wacht.







INGESTORT...


Ingestort was jij het vuur
dat wat nog brandde
het laatste bastion van het licht
mijn lucht bij het stikken
een schaduwrijke boom
een onverwachte bloem
de regen boven de dorstige voor
het geheime vuur van het mysterie
in het donkere gehucht
ben je vandaag amper
de zwevende gloeiende kooltjes
in het aroma van het sandelhout
het grimas van de lach bij vreugde
onnuttig in een lege vaas
de tranen van het niets
in de onmetelijkheid
van al je droefheid.







ONZE NAMEN...


Onze namen
sterven in de mist
na wat dampen
herinnert ze zich niemand
zelfs wijzelf niet
die de schreeuw
en de zucht waren
wij vertrouwen erop
dat de echo ze herhaalt
wij hebben onze stem
verloren
het gestamel
de betovering
van de litanie van de stilte
het onzekere van de oker
van de blaren in de herfst
die dorpsklok
haar roestige geluid
dat oude kerstliederen klept
met de smaak van vroege druiven
ja
het verlorene is veel
wij zijn
de afwezigheid in het woord
nog slechts een herinnering
aan het gelukkige verleden
stomme zoutstandbeelden
nauwelijks
een voorschot van de vergetelheid.







IN DE ZWAKHEID...


In de zwakheid
mezelf onder de blote hemel te weten
zonder grenzen
reeds buiten de tijd
wachtte ik op je en wacht ik nog
veel vroeger en later
dan alleen het wisselvallige weer te zijn.







EÉN...


Eén
van de anderen die
begerig was
zocht het spoor van je lichaam
in de buik van de nacht
wellustig
dorstig naar je huid
terneergeslagen
vond hij slechts
duisternis
de holte
van je afwezigheid
de lege
omarming van het niets
nu
ik
die deze
eeuwig neerliggende
van de schaduw ben
schreeuwt
alleen maar om licht.







NOG BEN IK...


Nog ben ik
wat ik voelde bij het vertrek
de bittere smaak
de schaduw
een dolk verborgen
in de naaktheid zonder naam
mijn ziel geplunderd
met de respectloosheid van pijnlijke
splinter
haar ondergang zucht
op de tast
in de nacht
loop ik over de weg
tot de eerste klaarte ontstaat
ik zwijg
zonder hoop
het nutteloze smeekgebed
vroeger
lachte in mijn stem
alle vreugde
nu
weent in haar
alle droefheid







BIJ HET WEGGAAN...


Bij het weggaan
bleef ik stil
onderweg viel geen woord
niemand
zei me vaarwel
vluchtig
was dat ogenblik
nauwelijks
een knipperen met de ogen
droevige herinnering
aan een oud gedicht
de kou
een nieuwe toevlucht
in mijn eigen land
de schande
de schuld
niet gestorven te zijn
iemand
noemde de vergetelheid
ik
vol ontzetting
was in een stofwolk
aan het weggaan
zonder afscheid te nemen.







OP DE MUUR...


Op de naakte muur
de afwezige spiegel
de verloren blik
de stijve ogen
de stilte zwijgt
onzichtbaar
ze schrijven hem zelfs niet
hij ontbreekt niet
niemand noemt hem
indien ze het deden
zou hij sterven
de solfervlammen
zouden zijn lichaam verbranden
de wind
die in zijn huid graaft
heeft zijn gezicht uitgeveegd
belangrijk is het niet
niemand
heeft hem gekend
tegenover de muur
hij
wenst het niet te weten
het is reeds laat.







ER WAS...


Er was een tijd
toen het licht
het wonder
van de uren aaneengeregen
tot dagen temperde
met de breekbare draad van de Liefde
dat wonder
van mysterieuze symmetrie
mijn bloed
circuleerde binnen in de bomen
het sap
doorliep mijn aderen
wonderlijk
klopte het met mij
tergde mijn huid
met fluisteringen van hoop
een verre plooi
waar je de moed behoort te hebben
om de durf te zaaien
de buitensporigheid
van die vluchtige
droom
die we eeuwigheid noemen.







OP EEN DAG...


Op een dag
zal de Zon
naar mijn smeekbeden luisteren
zelfs zonder goden
zal ze met haar licht
velden en dorpen zegenen
de huizen
de boom
een nest
mijn borst en mijn armen
zullen haar lichaam verwachten
wild en begerig
dankbaar
zal ik het geschikte parfum branden
niet minder toch dan mirre en wierook?
ik zal lofzangen zingen
misschien zelfs een psalm
ik zal brandewijn van wilde kruiden
drinken
gelijk vroege zoenen
ik zal dansen
van de zonsopgang tot de zonsondergang
als enige wolk
de morgen beslaat
zal blind
mijn vruchtbare bliksem
in de schaduw ondergaan
altijd zal de nacht
mijn droom
moeten bewaken.







DE NACHT...


De nacht
de friste van vochtigheid
de eenzaamheid
wacht niet in het waken
somber en wild
het lot
onvolledig in leven zijn
gevoelig
een gehuil
doorboort de schaduwen
het is een kind
dat zijn moeder roept
het zoekt
haar afwezige borsten
zij
kan het niet horen
ze ging weg
zonder troost
hij weet het
hij is oud
zijn leven ging voorbij
er is geen tijd
ze laten hem
zelfs niet wenen.


Terug naar Index