|
Ruinas de una Ciudad Inventada
"Al acercarme a este lugar alguien me nombra
son las piedras
piedras de monte y de río que no
quieren ser piedras después de haber sido mi casa
Es el barro anónimo
del cual venimos todos
que no quiere ser barro después de vivir la suerte del hombre"
Efraín Barquero
La santa Trinidad
1. Aquí sentado con mi pobre mandíbula de carnero
contemplo la ciudad en llamas / las últimas cabezas libres
que azota el amanecer:
Yo / que hablo en el fondo de la fila
como el hijo maricón que no se va de casa
Y cuida de la bestia y el amor de los sobrinos
el sobrino pelirrojo
que juega con serpientes
Es justo que detenga la moral del hombre
no en vano he criado
a los perros de la patria.
2. Mis tacos negros / mis piernas arqueadas
en medio de las cruces
Estoy seca / cago sólo el polvo
Las mujeres no me hablan y esconden sus maridos
Pobre / dicen
tanto que ha buscado al hijo de sus sueños
todos le han salido
miserables.
3. Tablas de ley / sabanas escritas
cubren mi memoria
La sangre de mis hijos
veo en los orines
Ya hombres
ya huesos enterrados
y caídos del madero.
Abandono de Dédalo
"Tendrían que atravesar los muros sin tocarlos
para hacernos creer su identidad celestial.
Pero lo cierto es que si se detienen aquí
será para desfondar esta puerta a patadas"
Enrique Lihn
Ruinas de una Ciudad Inventada
Como un pequeño albatros / como un padre pensativo
y cubierto de tinieblas
Emergían en el sueño de antiguos pescadores
Y entonces lo vi / lo vi montarse a un Cristo
que andaba por el agua
Irse río abajo y destruir la moral del hombre
con sólo tocarlo
con sólo maldecir tres veces
la tumba de mis padres
C a í a n e n e l f u e g o l a s e s t a t u a s /
el mercado de los nobles
eran las edades y el caballo de la muerte
galopando
raspando en el misterio
de la luz
Al camino de los tuertos llegaban las palomas
los infantes aturdidos por espanto y por la música
Desde el cuello de las madres contemplábamos la escena
pobre era el sol
para nuestra falsa memoria.
Obras Civiles
En medio de la noche
al fondo de la noria que esconde mi pasado
Recojo las monedas y el honor de mi cadáver
las piedras y el silencio
que lanzan mis hermanos.
Tres Fiestas Negras
Una anciana coja nos llevaba hacia las grutas
poderoso era el canto mordido en la caverna
Las noches sobre el polvo del animal muerto
Donde nada parecía presagiar
la imagen de nuestros
corazones.
¿Qué miras en el paso de los cuervos
la turbia hechicería a la que estamos condenados?
Trae las campanas y el oro de la muerte
una pequeña reducción de tierra en el olvido
Hombres de Haddam / no cantéis a las naves derrotadas
ya la luna ha hecho suficiente con nuestras mujeres.
Contempla los designios en el agua
las puertas sacudidas por pájaros de arena
Hazlos entrar / a los malos dominios de la sangre
Sé la luz que guía
y recibe los fundamentos.
Persistencia del Mármol
Soledades de estatua /
de música petrificada en el abandono de los parques
Transeúntes ausentes de un mundo silencioso / donde todo es inadvertido
para el ojo suelto y la mano ajena del extranjero
Dónde va la música cuando todos duermen
desde qué sombrío subterráneo los músicos componen
un cuadro como este:
Un parque solitario / recóndito / sin viento
como el corazón de un árabe o una paloma
muerta
Será en este lugar sin noche / inmóvil
Pienso entonces en los bancos / en sus pasos enterrados
en el mal oído del infante que nada sabe de música
pero la adivina
En la melancolía de los perros
en la sombra del organillero y su mono miserable
astutamente adiestrado para colgarse a una moneda
Pienso en la pileta que al borracho sirve de urinario
en los amantes sorprendidos en la cópula
de un poema que no es mío
En un disfraz de policía
y en el viejo que barre entrada la noche:
la memoria / la música
Qué puede hacer siendo un ídolo de piedra
crucificada en un pedestal
y la que a todos les parece "la imagen de Mozart"
No es su culpa que sólo vengan aquí los moribundos
los oficinistas del calzado
Porque si usted la hubiera detenido
la estatua:
de frente hacia fuera
con los ojos abiertos con el pecho abierto
A lo menos tendría el acopio de la luna
el canturreo despistado de algún pájaro anémico
No esta suerte de pantano
en la que destinó a la música
erguirse de poesía.
Ruinas de una Ciudad Inventada II
-Pues al recordar / según confesaba / las querellas de los tiempos pasados
solía lanzar diez halcones contra una bandada de cisnes
y el primer cisne alcanzado entonaba primero su canto-
Edificaciones
Una columna tiembla / un pájaro de rigor
resguarda el camino de nuestra sombra
La noche está llena de fuegos cortados
Morir en las cartas de los búhos
morir en el silencio de la hojarasca
Estoy harto de esqueletos y animales dormidos
Sólo la muerte
reposa
en la arena de los naufragios
Los hombres han perdido el canto de los maderos
La música
arroja mis restos contra la muralla
Un manantial torcido cae sobre las piedras
El habitante de todo ronda el atardecer.
El Libro de Arena
Pero / en verdad hermanos míos/ Boyan no lanzaba
diez halcones contra una bandada de cisnes
antes posaba sus dedos mágicos sobre las cuerdas que...
Palomas que endurecen las alas
sangre y exilio de columnas desiertas
Tierra donde cabalgan pequeños arqueros
animales rotundos encuentran el lugar
Viejo es el mundo en el canto de las mujeres
remolinos que presagian
la sombra de mis días.
*
Las columnas resisten el paso de los sueños
el animal del relámpago tiembla en la obscuridad
En el polvo de las aves desaparecen los hijos
Y a ti
que cantas sobre el muro lleno de cenizas
lleno de secretos encontrados
Te dejaremos partir.
Ruinas de una Ciudad Inventada III
-Comience / pues / este canto
conforme a los hechos de nuestros tiempos
y no a la imaginación de Boyán-
La noche ha endurecido el canto de las naves
entre hombres de silencio ha montado sin piedad
Y aun de la palabra "cofradía" ha hecho intemperie
arrojando en el espíritu las muertes de los búhos
La noche / en manos del vendedor de ensueños y huevos mágicos
en las puertas que protegen los demiurgos
cae como un antiguo secreto
Como ruegos que provienen
desde el mundo
de los Otros.
La Cruz y las Tinieblas
"No hay prisión más dura que la de escribir versos,
¿qué es la poesía, si es que tiene algún valor,
sino una frase que los hombres pueden pasar de manos a boca?
De manos a boca a través de los siglos,
el pan que perdura cuando los sistemas han decaído,
cuando, en su bosque de ramas de alambre de púas,
un prisionero da vueltas, rumiando la única frase
cuya música durará más que las hojas"
Derek Walcot
1. Este es el linaje de árboles ancianos
estos los caminos abiertos por los búhos
Es la cruz del alma en ciudades como Bàrbes
Ella ha parido las muertes del arquero
Aquí te dejaré
hijo mío
El caballo de los sueños arrastra sus campanas
Hermano has de ser
del Cristo de los Montes
Carne para el fuego de diez
culebras blancas
Oye en mí
los signos de tu sombra
la noche que se encaja
en los arcos de mi vientre
Limpia he de llegar al espejo de las piedras
Limpia de este cuerpo que rebaja mi destino.
2. Sangre fue la copa en la frente de Manuel
Aire las cabezas que dominan en el sueño
Cuatro hijas hubo de pedir a los panales
Cuatro verdes nietos cabalgan en la muerte
Esta es la luz
que cae de las hojas
Estos los espíritus y el duende de Isabel
Eugenia los caminos que olvida tras las puertas
Sonia las señales
y las fuentes del pastor
Arden por las noches las estatuas de Lucia
Cuatro perros negros
cuelgan de mi luna
Ellas bailan solas lo bajo de la tierra
y las ratas les arrancan la sombra de las pieles
Obscura es la luz que trae mi alimento
la barca de mis sueños
cruza la memoria…
La Cruz y las Tinieblas
Oigo la sangre de mis hijos en los caballos obscuros
en los golpes y en la muerte
que marcan
con sus patas
Miro las edades
en los viejos asteroides
Hablo por los búhos que pueblan mi cabeza
Allá va la sombra de pájaros fantasmas
El cóndor de los sueños
anida entre mis cactus
Mueven todos los limbos sus colas
señal para los hombres que buscan alimento
En las puertas de la noche
vigilan los demiurgos
Armados con el fuego que pudre las palabras:
Ibant obscuri sola sub nocte per umbras
Cuando el alma de los perros
nos guía hacia el pantano
Allá va la sombra de pájaros fantasmas
la sangre de mis hijos
nubla mi cabeza.
3. ¡Maldita la hora en que te parí! Antonio Romano Montalbán
malditos el oro y la sombra que esconden los espejos
las rutas protegidas por caballos de obediencia
Maldito
el silencio
que escapa de tu nombre
las aves revolcándose en los puertos de la muerte
Antonio Romano Montalbán / falso es el camino
de los astros que vigilas
el muro y las campanas en las noches sin retorno
Una luz del miedo reposa en tu cabeza
y el martillo de las hojas cae entre tus pies.
4. Maldigo el bulto de los perros en las paredes obscuras
la noche en estos barcos repletos y caídos
La luz en las campanas da la hora del regreso
El silencio del camino
toma mi lugar.
5. Enfrento a mis espíritus y el barco de la muerte
Mi sangre es la herencia de toros blancos
El cuerno
las edades
que muerdo
en estas rocas
Antonio / dicen que soy
cuando el alma de los perros
regresa sobre el mundo
Mi madre / preñada / en los fuegos de diciembre
tomada por los búhos que alumbran la cabeza
Bailó entre las patas de caballos encendidos
Mi padre / un viejo cancerbero con barba de luz
la llevaba hasta sus brazos de arena y combustible
Echado fui a lo negro de la tierra
cambiaba o vendía esclavos por palabras
En la sombra de mis hijos espera la memoria
cuando el parto de estos cielos me arroje de la cruz.
Regreso a Bàrbes
Duermen los caminos y el árbol sobre Bàrbes
en las puertas del espíritu
c
u
e
l
g
a
el brazo del arquero
Nada es silencioso como el canto de la muerte
la noche derramándose
entre paltos de colores
Rugen los molinos y el infante moribundo
en lo negro de las piedras donde asábamos
la carne
Al farol de la memoria temen las esposas
muertas y obedientes regresaban
el sueño
Vengo montado sobre mi caballo de sombras
Traigo las edades y el oro de otro mundo
para el peso de las almas
que anidan en los pájaros
Nada en estas tierras me desconoce
ni polvo ni cabezas de animales azules
salen a mi encuentro
En las cruces del destino amarro las palabras
Sobre el fuego de los árboles contemplo la ciudad.
Carta al Hermano Muerto
César / hermano de mis sueños
la luz de las palabras trae el árbol de tus pieles
Negra es para ti la carne y la mentira
y un dios barbado que recuerda los misterios
El ajo sobre el muro protege nuestra puerta
Ven y sale ya
de los huesos de la muerte
Esta que está aquí
es la sombra de tu madre
Para ti es este fuego
que soplo con mi vida
Ven y no te escondas
en el alma de los pájaros
Ese ahí de pie
es el pecho de tu padre
La noche lo ha volteado
contra el oro y los enigmas
Vamos
antes que se enfríe la mesa del abuelo
Deja presentarte las fiebres de la tierra
el aire donde cruzan palabras los extraños
Este es tu lugar y el recuerdo del olvido
la piedra que sostiene mis huesos sobre el mundo.
5. Un alto en el paso de la orquesta
un lugar silencioso bajo el muérdago y la noche
Sin que nadie nos hable de música
ni profese los caminos del tigre y de la muerte
¡Capitán!
¡Capitán!
Cómo nos encontrarán
nuestros perseguidores
Cuando hayamos perdido el habla
y el rumor de los fusiles no alcance las murallas
de lo extinto
-Pregunta uno de mis hombres-
A la intemperie -le digo-
Sin ninguna marca sin rasguño -repito-.
Cantos Tutelares
Para ver caer castamente la luna
toda la fragilidad del universo contenido en una sola lágrima
en una sola palabra
Debemos confinar nuestros secretos a los bosques
a los árboles
Al curso persistente de los ríos y la memoria
a los hombres que bailan
que buscan
en el canto de los pájaros asesinados a sangre fría
Porque de ellos serán nuestros himnos
nuestras banderas
levantadas sobre el muro de los templos
de las plegarias y las promesas corrompidas
Marcharán en silencio
como mil voces amándose
en un único canto peregrino
Hasta el comienzo del mundo
Hasta sus almas.
6. Vírgenes de luz retuercen las palabras
un viejo remolino sigue a mis parientes
Roja fue la cruz que cuelga de las puertas
El pájaro del sueño
cruza en mi camino
Padre Nuestro / que vienes de las sombras
y traes en tus ojos
la sal de los caballos
Te pido que recortes las hojas de la higuera
y arrastres a tu pecho
las claves de mi nombre
Árbol mío
herencia de los duros
y los patios desolados
Acepta entre tus versos el vaso de los débiles
Y un lobo entumecido
que me anda por la carne
No mires el desprecio de mi piel obscura
ni arrojes a las piedras
la sangre de mis dioses
Tu copa es el destino
que santigua a los hermanos
la muerte
los espíritus
que entrego
a la memoria.
7. La tierra es un fantasma arqueado en los caballos
helechos que sostienen
la luz de las colmenas
Yo no sé
la sangre de los muertos
Ni dioses enterrados en la cruz de las palabras
Sólo veo
las noches y la herida
Y un pájaro que duerme colgado de los árboles
Aquí hemos levantado
las sombras de una casa
Mi nombre lo detienen gigantes de madera.
DOS
"Quisiéramos quedarnos toda la noche sobre el puente
sólo para sacarle pica a Homero, a Baudelaire, a Krishnamurti
pobre saga condenada a imaginarse las cosas
a fin de justificar el miserable oficio
de clasificar tinieblas"
Clemente Riedemann
Ley de Ismael
1. Nunca he creído en el amor de las esposas
ni en el canto pensativo de las águilas del monte
Cifar / me dices / Ismael
Tu copa es la medida del aire y la alabanza
la piedra que sostiene
el fuego de mis dioses
¡Pamplinas! Te respondo
La tierra es mi camino y el linaje de tu muerte.
2. Oh! Ismael / cuántos hijos arrojados a las aguas
cuántas voces reunidas en el trueno
Me pesan la sangre y los intestinos
Y un indio que regresa por mi sombra
y sus manzanas
Ya me he vuelto viejo / Ismael
las horas se me caen
como piedras o mis dientes
Ven acá y dame esas muletas
A palos sacaré la llama del espíritu
A palos limpiaremos al dios de tu cabeza.
3. ¡Aléjate! / Cifar
me gritan los espejos y las madres obedientes
Nadie ha curado la fiebre de los niños
y la noche es el espíritu
que trae a los enfermos
Sabemos que tus libros aparecen
a las bestias
La chusma está endiablada / me río
su dios no les provee
de sangre ni alimento
¡Púdranse! / escarabajos de las sombras
¡Muéranse! / famélicos becerros
De nada servirán sus coronas y sus lanzas
De nada servirá la cruz sobre mi cuerpo.
El Bautismo
1. Hay caballos solos
y hay hembras de caballos desaparecidos
Hay familias negras y feroces
que hablan de sus cartas
y las muertes del ganado
Y hay el hijo único
Un pequeño dictador
colgando
en mis testículos
Entonces todo se ilumina con una gran res asada
Y el eunuco llamado "La Ilusión"
nos muestra las encías
y el castigo de sus dientes
Porque así le estaba escrito / porque así le fue dispuesto
el dios entre sus labios.
2. La palabra es un espíritu de aire y de justicia
un endeble traficante
en las camas de la muerte
A ella le entregamos éstas crías desnutridas
A cambio recibimos el Libro de los Hombres.
3. Algún día escribiré en las sombras y en altura
y seré una voz de hembra y un caballo
recostado sobre el pasto
Y tendré una verga grande
como un dios de generosos pensamientos
¡Arrepiéntanse! / ovejas de la devoción
que en sus letras caerá
el espíritu
de las carnicerías
Afiebrados pordioseros
hablarán sobre las rosas y el milagro de los dientes
¡Mastiquemos juntos! / la Palabra del Señor
¡Tú! / que estás así como rumiando
hablándole en silencio a las estatuas en las noches
Por qué niegas este canto colectivo
Por qué sospechas de mis obras sin talento
Si por ti / hemos celebrado en estas fiestas
Para ti / hemos escogido un nuevo nombre:
Soledad / Soledad
la de pozos encantados.
La Confesión
Yo soy la Confesión
la más fiel enamorada de los gatos y los muertos
Esa hija que respeta las sonajas en los bosques
Aunque a veces quisiera
decirles la verdad:
Y hablarles del destino / inquieto / de los húngaros
de sus crías enterradas en cruces de montaña
A veces quisiera mostrarles
los lugares
precisos
de su defunción
Pero no puedo ser perversa
ni hablarles de los símbolos
ni de estacas en los dientes
Porque todo huele a carne y a caballo repatriado
Y las Yalas me despiertan el apetito del espíritu
Como un viejo lobo blanco
bajo a las tinieblas y traigo a mis mujeres
Y las huelo / y las quiero
porque aquí no hubo hombre que las llevara por la tierra.
Viaje al Río de las Sombras
Estoy hablando negro / estoy perdiendo los dientes
eso me pasa por meterme con los sueños y las tablas
Aunque usted no crea -padrecito-
aquí suceden estas cosas:
Y hube de cantarles el destino de los símbolos
de ríos enterrados por espíritus de muerte
Un jaguar herido me andaba en los amores
como el dios que se obscurece
y orina
sobre el agua
Yo no quiero ser / el barquero de las sombras
Las huesas alumbradas
por feroces enemigos
Denme dos pistolas y la pata de un conejo
Mis velas encendidas
a caballo y devoción
Así se arreglan estas cosas -padrecito-
perdone que le arruine el mármol de sus fiestas.
Prédica de Almas
3:16 Me siguen los caminos y la sombra de un caballo
las hijas que sostienen blandos cascabeles
Profeta / dicen de mí / las escrituras
y la sangre de un cordero amarrado a las palabras
¡Vamos! / bestia perezosa
dime vuestros símbolos y tu rabo de tinieblas
Antes que les crucen el alma los cuatreros
De cenizas vuestras sombras
como el lecho de los buitres
Y del amo que reparte dulces calaveras
¡Vamos! / antes que despierten los espíritus
antes que la luna me arrastre a sus bestiarios.
16:31 Las horas / las puertas enterradas por negras sabandijas
vengan por la noche y roben los misterios
Ustedes no conocen las fiestas de los búfalos
Pobres dictadores heridos por sus hembras
comen higos secos y encantan las serpientes
¡Beban ya! / del árbol de tres vidas
y hablen como un viejo molestado por espantos
Nunca olviden que sangran los espíritus
y al pozo de las sombras tiren sus palabras.
31:23 Qué haremos con el reto de esta bestia
la noche la ha parido a sombra y a patadas
¡Dénmela a mí! / que le parto los testículos
y un negro con tambores le apunta a los misterios
Dime / qué haces en las fiestas de los niños
qué luces agitándose vuelven por la tierra
La luna es para mí el dios de las lechuzas
las coplas donde acampan las crías de la muerte:
Tierras solas / sangre amoratada
por hábiles parteros
Un cráneo mal nacido cuelga en mi palabra
Esos hijos tuyos / penan al amanecer.
TRES
"Un perro vivo en la punta de un garfio
es el mejor cebo para el tiburón"
Saint John Perse
El País de las Tinieblas
Como un árbol que obscurece en sus dominios
regreso a las edades
y a la saga del espejo
Alicia / me gritan / los esposos
tu baile es un espíritu de nobles campanarios
Ah! Rarezas / les digo / mis rarezas
Yo no sé la forma de estas islas
ni el dios al que le cantan
su furia los Heurokas
La luz es el camino que siguen las palabras
la sangre mi caballo
perdido en las Tinieblas.
†
Me hablan / me arrastran con un saco
de conejos muertos
El día en que mi padre
se entere de estos hombres
Las aguas caerán al fondo de la tierra.
††
Las aves quemándose
el hijo de las sombras metido en mis calzones
Me arde la nostalgia
y el peso de los símbolos
El humus de un caballo muerto en las estepas
"Acércate / acércate
huelen sus misales
las serpientes de la carne".
Q.E.P.D.
Aquí yacen las sombras de mis hijos
las sombras y sus tigres echados como muerte
Un ciego cabizbajo
entona mis pasiones
Y pide que le hablen restos y tinieblas
Ya no tengo patria ni fuegos embusteros
Ellos se han llevado las tierras que conozco.
Las Fábricas
Me iré de este país de mierda -dijo-
me iré con la soga al cuello
Porque cuando Boyán "el agorero"
quería componer un canto de honor de alguno
se lanzaba en pensamiento por los árboles
y luego a ras de tierra como el lobo gris
Vamos / levántate -le dije-
Acá fabricamos muertos desde antes de la tierra
No creas -respondió-
No mientras veo en ellos
la furia de mis dioses.
†††
Campos Santos / nido de serpientes
Un pájaro de cama
pósase en mi oído
¡Justo es!
La sangre de las águilas
vistas en los sueños
Todas las cosas están llenas de dioses
Un símbolo marcado busco en el Espejo
un árbol encendido
de cruces en los montes
Por eso me echo a andar
a las Tinieblas
y arrastro como un crío
las nubes del espanto
Y hay palabras que danzan
como pleitos de serpientes
Palabras que mastican
las hembras en el Templo
A veces soy / una anciana solitaria
busco en estas tierras
la luz de mi caballo
El Fuego se ha perdido en medio de la noche
Las sombras me devuelven
voces de otro canto:
Aquí sentado con mi pobre mandíbula de carnero
contemplo la ciudad en llamas / las últimas cabezas libres
que azota el amanecer:
Yo / que hablo en el fondo de la fila
como el hijo maricón que no se va de casa…
|
Ruïnes van een verzonnen stad
"Terwijl ik dichter bij deze plaats kom noemt iemand mij
het zijn de stenen
stenen van de berg en van de rivier
die geen stenen meer willen zijn nadat ze mijn huis waren
Het is het slijk
waaruit wij allen zijn gekomen
dat geen slijk meer wil zijn na het lot van de mens te hebben geleefd"
Efraín Barquero
De heilige drievuldigheid
1. Hier zit ik met mijn arme ramskaak
de stad in vlammen te aanschouwen / de laatste vrije toppen
die de ochtend teistert
Ik / die spreek achteraan in de rij
gelijk de zoon flikker die niet van huis gaat
En zorgt voor het beest en de liefde voor de neven
de roodharige neef
die met slangen speelt
Het is billijk dat hij de moraal van de mens tegenhoudt
niet vergeefs heb ik de honden
van het vaderland gekweekt.
2. Mijn zwarte hakken / mijn kromme benen
midden op de kruispunten
Ik ben droog / ik kak alleen stof
Vrouwen spreken niet tegen mij en verbergen hun mannen
Sukkel / zeggen ze
zozeer als zij heeft gezocht naar de zoon van haar dromen
ze zijn haar allemaal
beroerd uitgevallen.
3. Tafelen der wet / beschreven lakens
bedekken mijn geheugen
Het bloed van mijn zonen
zie ik in de urine
Reeds mannen
reeds begraven beenderen
en van de boomstronk gevallen
Verwaarlozing van Daedalus
"Ze zouden door de muren moeten gaan zonder ze te raken
om ons hun hemelse identiteit te doen geloven.
Maar zeker is het dat als ze zich hier ophouden
het zal zijn om deze deur door schoppen totaal te vernielen"
Enrique Lihn
Ruïnes van een verzonnen stad
Gelijk een kleine albatros / gelijk een nadenkende vader
en bedekt met duisternis
Doken ze op in de droom van oude vissers
En toen zag ik hem / ik zag hem een Christus bestijgen
die over het water ging
stroomafwaarts gaan en de mensenmoraal vernietigen
door ze slechts aan te raken
door slechts drie keer het graf
van mijn ouders te vervloeken
D e s t a n d b e e l d e n v i e l e n i n h e t v u u r /
de markt van de adel
waren de tijdperken en het paard van de dood
aan het galopperen
aan het krabben in het mysterie
van het licht
De duiven kwamen naar de weg van de halfblinden
de kinderen beduusd door doodsangst en door de muziek
Vanuit de keel van de moeders aanschouwden wij het tafereel
pover was de zon
voor ons onbetrouwbaar geheugen.
Openbare werken
Midden in de nacht
op de bodem van het waterrad dat mijn verleden verbergt
Raap ik de muntstukken op en de eer van mijn lijk
de stenen en de stilte
die mijn broers wegkeilen.
Drie zwarte feesten
Een manke oude vrouw nam ons mee naar de grotten
machtig was het aangesneden gezang in de spelonk
De nachten boven het stof van het dode dier
Waar niets het beeld van
onze harten leek
te voorspellen.
Wat bekijk je in het overvliegen van de raven
de troebele toverkunsten waartoe we zijn veroordeeld?
Breng de klokken en het goud van de dood
een kleine aftrek van grond in de vergetelheid
Mannen van Haddan / bezing de vernietigde schepen niet
en de maan heeft met onze vrouwen genoeg uitgevoerd.
Bekijk de voornemens in het water
de deuren geschud door vogels van zand
Laat ze binnen/ in de kwade machtsgebieden van het bloed
Weet het licht dat leidt
en ontvang de grondslagen.
Duurzaamheid van het marmer
Eenzaamheid van standbeelden /
van versteende muziek in de verlatenheid van de parken
Afwezige voorbijgangers uit een stille wereld / waar alles slordig is
voor het losse oog en de vreemde hand van de buitenlander
Waar de muziek gaat als allen slapen
vanuit welke naargeestige tunnel de muzikanten
een schilderij als dit componeren:
Een eenzaam park / afgelegen / zonder wind
gelijk het hart van een Arabier of een dode
duif
Zal er zijn op die plaats zonder nacht / onbeweeglijk
Dan denk ik aan de banken / aan hun stappen begraven
in het slechte gehoor van het kind dat niets kent van muziek
maar haar raadt
In de melancholie van de honden
in de schaduw van de orgeldraaier en zijn miserabele aap
sluw getemd om aan een muntstuk verhangen te raken
Ik denk aan de waskom die voor de dronkaard tot urinoir dient
aan de geliefden bij de paring betrapt
uit een gedicht dat niet van mij stamt
Aan een vermomming als politieman
en aan de oude die bij het begin van de nacht
de herinnering / de muziek wegveegt
Wat kan het doen aangezien het een stenen idool is
gekruisigd op een voetstuk
en degene die voor allen "het beeld van Mozart" schijnt.
Het is zijn schuld niet dat hier uitsluitend stervenden komen
de ambtenaren van het schoeisel
Want als u het had tegengehouden
het standbeeld
vooraan naar buiten toe
met open ogen met open borst
Zou het op zijn minst de overvloed van de maan bezitten
het warhoofdige geneurie van enige anemische vogel
Niet dit soort moeras
waarin het de muziek voorbestemde
om op te staan als poëzie.
Ruïnes van een verzonnen stad II
- Bij de herinnering aan de ruzies uit vroegere tijd / naar hij bekende /
liet hij tien valken los tegen een zwerm zwanen
en de eerst gegrepen zwaan zette als eerste haar zang in -
Gebouwen
Een zuil beeft / een obligate vogel
beschermt de weg van onze schaduw
De nacht is vol gebluste vuren
Sterven in de brieven van de uilen
sterven in de stilte van de verdorde blaren
Ik ben geraamtes en slapende dieren beu
Alleen de dood
rust
in het zand van de schipbreuken
De mensen hebben de zang van de boomstammen verloren
De muziek
gooit mijn resten tegen de ringmuur
Een kromgebogen bron valt over de stenen
De allesbewoner inspecteert de schemering.
Het boek van zand
Maar / naar waarheid mijn broers / Boyan stuurde geen
tien valken uit tegen een zwerm zwanen
eerder zette hij zijn magische vingers op de snaren die ...
Duiven die hun vleugels hard maken
bloed en ballingschap van verlaten zuilen
Land waar kleine boogschutters paard rijden
ronde dieren vinden de plaats
Oud is de wereld in de zang van de vrouwen
wervelingen die de schaduw
van mijn dagen voorspellen.
*
De zuilen weerstaan de gang van de dromen
het dier van de bliksem beeft in het donker
In het stof van de vogels verdwijnen de zonen
En jij
die zingt over de muur vol as
vol gevonden geheimen
Jou zullen we laten vertrekken.
Ruïnes van een verzonnen stad III
- Begin / dus / deze zang
in overeenstemming met de feiten van onze tijd
en niet met de verbeelding van Boyan -
De nacht heeft de zang van de schepen verhard
onder stiltemannen is hij zonder genade in het zadel gestegen
En zelfs van het woord "broederschap" heeft hij buiïg weer gemaakt
door in de geest de sterfgevallen van de uilen weg te gooien
De nacht / in handen van de verkoper van illusies en tovereieren
in de deuren die de demiurgen beschermen
valt gelijk een oud geheim
Gelijk dringende verzoeken die afkomstig zijn
uit de wereld
van de Anderen.
Het kruis en de duisternis
"Er bestaat geen gevangenis erger dan het schrijven van verzen,
wat is de poëzie, als ze al enige waarde heeft, tenzij een zin
die de mensen van hun handen naar hun mond kunnen brengen?
Doorheen de eeuwen van hun handen naar hun mond
het brood dat blijft bestaan wanneer de systemen zijn afgetakeld,
wanneer in zijn bos van prikkeldraadtakken
een gevangene ligt te woelen terwijl hij de enige zin herkauwt
waarvan de muziek langer zal duren dan de blaren"
Derek Walcot
1. Dit is de afstamming van oude bomen
dit de wegen die open liggen voor de uilen
Het is het zielenkruis in steden als Bàrbes
Zij heeft de doden van de boogschutter gebaard
Hier laat ik je achter
mijn zoon
Het paard van de dromen sleept zijn klokken mee
Broer moet je zijn
van de Christus van de bergen
Vlees voor het vuur van tien
witte slangen
Hoor in mij
de tekens van je schaduw
de nacht die vast komt te zitten
in de bogen van mijn buik
Schoon moet ik aankomen bij de spiegel van de stenen
Ontdaan van dit lichaam dat mijn lot verlaagt.
2. Bloed was de beker op het voorhoofd van Manuel
Lucht de hoofden die de droom beheersen
Vier dochters moest hij vragen aan de honingraten
Vier groene kleinkinderen rijden in de dood te paard
Dit is het licht
dat van de blaren valt
Dit de geesten en het spook van Isabel
Eugenia de wegen die ze vergeet achter de deuren
Sonja de tekens
en de bronnen van de herder
In de nachten branden de standbeelden van Lucia
Vier zwarte honden
hangen aan mijn maan
Ze dansen in hun eentje de onderkant van de aarde
en de ratten rukken ze de schaduw van hun huid
Donker is het licht dat me voedsel brengt
het bootje van mijn dromen
kruist de herinnering...
Het kruis en de duisternis
Ik hoor het bloed van mijn zonen in de duistere paarden
in de slagen en in de dood
die ze met hun poten
aanduiden
Ik zie de tijdperken
in de oude asteroïden
Ik spreek door de uilen die mijn hoofd bevolken
Daar loopt de schaduw van spookvogels
De condor van de dromen
nestelt in mijn cactussen
Alle limbi bewegen hun staarten
teken voor de mensen die voedsel zoeken
Aan de poorten van de nacht
waken de demiurgen
Gewapend met het vuur dat de woorden ontbindt:
Ibant obscuri sola sub nocte per umbras
Als de ziel van de honden
ons naar het moeras leidt
Daar loopt de schaduw van spookvogels
het bloed van mijn zonen
vertroebelt mijn hoofd
3. Vervloekt het uur waarin ik je baarde! Antonio Romano Montalbán
vervloekt goud en schaduw die de spiegels verbergen
de banen beschermd door paarden van gehoorzaamheid
Vervloekt
de stilte
die uit je naam ontsnapt
de vogels die zich wentelen in de havens van de dood
Antonio Romano Montalbán / leugenachtig is de weg
van de sterren waar je op let
de muur en de klokken in de nachten zonder terugkeer
Een licht van angst rust op je hoofd
En de hamer van de blaren valt tussen je voeten.
4. Ik vervloek de hondengedaante op de donkere wanden
de nacht in deze volle en weggezakte schepen
Het licht in de klokken slaat het uur van de terugkeer
De stilte van de weg
neemt mijn plaats in.
5. Tegenover mijn gesteltenissen en de boot van de dood
Is mijn bloed de erfenis van blanke stieren
De hoorn
de tijdperken
die ik knauw
in deze rotsen
Antonio / ze zeggen dat ik besta
als de ziel van de honden
op aarde terugkomt
Mijn moeder / zwanger / bij de vuren van december
genomen door de uilen die het hoofd verlichten
Ik dans tussen de poten van in brand gestoken paarden
Mijn vader / een oude hellehond met een baard van licht
nam haar op tot aan zijn armen van zand en brandstof
Weggegooid werd ik bij het zwarte van de aarde
ik verwisselde of verkocht slaven voor woorden
In de schaduw van mijn zonen wacht ik op mijn geheugen
als de bevalling van deze hemels mij wegrukt van het licht
Terugkeer naar Barbes
De wegen en de boom boven Barbes slapen
in de deuren van de geest
h
a
n
g
t
de arm van de boogschutter
Niets is stil als de zang van de dood
als de nacht zich uitspreidt
tussen avocadobomen in kleur
De molens en het zieltogende kind grommen
in het zwart van de stenen waar we het vlees
roosterden
Bij het geheugenlicht zijn de dode echtgenotes
bang en plaatsten gehoorzaam de droom
terug
Ik kom gezeten op mijn schimmenpaard
Ik breng de tijden en het goud van een andere wereld
voor het gewicht van de zielen
die in de vogels nestelen
Niets in deze streken herkent mij niet meer
stof noch koppen van blauwe dieren
komen mij tegemoet
Op de kruispunten van het lot meer ik de woorden af
Boven het vuur van de bomen aanschouw ik de stad.
Brief aan de dode broer
César / broer van mijn dromen
het licht van de woorden brengt de boom van je huiden
Zwart is voor jou het vlees en de leugen
en een bebaarde god die zich de mysteries herinnert
De look op de muur beschermt onze deur
Kom en stap uit
de beenderen van de dood
Degene die hier staat
is de schaduw van je moeder
Voor jou is dit vuur
dat ik aanblaas met mijn leven
Kom en verstop je niet
in de ziel van de vogels
Deze hier rechtop
is de borst van je vader
De nacht heeft hem gedraaid
tegen het goud en de raadsels
Kom we gaan
vóór de tafel van grootvader afkoelt
Laat je vergasten op de koortsen van de aarde
op de lucht waar de buitenstaanders woorden kruisen
Dit is je plaats en de herinnering aan de vergetelheid
de steen die mijn beenderen boven de wereld verheft.
5. Een pauze in de doortocht van het orkest
een stille plek onder de mistletoe van de nacht
Zonder dat iemand ons over muziek spreekt
of de wegen van de tijger en de dood onderwijst
Kapitein!
Kapitein!
Hoe zullen onze achtervolgers
ons vinden
Als wij de spraak hebben verloren
en het lawaai van de geweren de muren
van het uitgedoofde niet bereikt
- Vraagt een van mijn mannen -
Onder de blote hemel - zeg ik hem -
Zonder enig merk zonder schram - herhaal ik -.
Beschermzangen
Om de maan kuis te zien vallen
alle broosheid van het universum samengevat in één enkele traan
in één enkel woord
Moeten wij onze geheimen toevertrouwen aan de bossen
aan de bomen
Aan de voortdurende loop van de rivier en van het geheugen
aan de mensen die dansen
die zoeken
in de zang van de koelbloedig vermoorde vogels
Want van hen zullen onze hymnen zijn
onze vlaggen
omhooggetild boven de muur van de tempel
van de smeekbeden en de corrupte beloftes
Ze zullen in stilte marcheren
gelijk duizend elkaar liefhebbende stemmen
in één enkel pelgrimsgezang
Tot aan de aanvang van de wereld
Tot aan hun zielen.
6. Lichtmaagden verdraaien de woorden
een oude werveling komt na mijn bloedverwanten
Rood was het kruis dat van de deuren hing
De vogel van de droom
kruist over mijn weg
Onze Vader / die uit de duisterheden komt$
en in je ogen
het zout van de paarden meebrengt
Ik vraag je dat je van de vijgenboom de blaren
Afknipt en dat je de sleutels van mijn naam
naar je borst toe trekt
Mijn boom
erfenis van de harde jongens
en de verlaten patio's
Aanvaard de beker van de zwakken in je verzen
En een opgezette wolf
die door mijn bloed loopt
Kijk niet naar de geringschatting van mijn donkere huid
en werp het bloed van mijn goden
niet op de stenen
Je beker is het noodlot
dat je broeders zegent
de dood
de geesten
die ik overlever
aan de herinnering.
7. De aarde is een boogvormig spook in de paarden
varens die het licht
van de bijenkorven stutten
Ik weet
het bloed van de doden niet
Noch goden op het kruispunt van de woorden begraven
Ik zie alleen
de nachten en de wond
En een vogel die aan de bomen hangt te slapen
Hier hebben wij de schaduwen
van een huis opgericht
Mijn naam wordt door houten reuzen onderschept.
TWEE
"Wij wilden graag de hele nacht op de brug blijven
alleen al om Homerus, Baudelaire, Krushnamurti jaloers te maken
povere sage veroordeeld om zich de dingen te verbeelden
teneinde het armetierige vak van ordenen van
duisternissen te rechtvaardigen"
Clemente Riedemann
Wet van Ismael
1. Ik heb nooit geloofd in de liefde van de gehuwde vrouwen
En niet in de nadenkende gezangen van de bergarenden
Cifar / zeg je me / Ismael
Je beker is de maat voor de lucht en de lof
de steen die het vuur van mijn goden
omhooghoudt
Kletspraatjes! Antwoord ik je
De aarde is mijn weg en de stamboom van je dood.
2. O! Ismael / hoeveel zonen in het water gesmeten
hoeveel stemmen bijeen in de donder
Mij wegen zwaar mijn bloed en mijn ingewanden
En een indiaan die door mijn schaduw terugkeert
en zijn appelen
Ik ben al oud geworden / Ismael
De uren vallen van me af
gelijk stenen of mijn tanden
Kom hier en geef me deze krukken
Met stokslagen krijg ik de vlam van de geest te pakken
met stokslagen zullen we de god in je hoofd schoonmaken.
3. Weg! / Cifar *
Roepen de spiegels en de gehoorzame moeders mij toe
Niemand heeft de koorts van de kinderen genezen
en de nacht is de geest
die de zieken brengt
We weten dat je boeken
aan de beesten verschijnen
Het gespuis is van de duivel bezeten / lach ik
hun god voorziet ze niet
van bloed en voedsel
Dat ze verrekken! / mestkevers van de schaduw
Dat ze creperen! / uitgehongerde graskalveren
Tot niets zullen ze dienen hun kronen en hun lansen
Tot niets zal het dienen het kruis op mijn lichaam
Het doopsel
1. Er zijn paarden in hun eentje
en er zijn vrouwtjes van verdwenen paarden
Er zijn zwarte en woeste families
die spreken over hun brieven
en de dood van het vee
En er is de enige zoon
Een kleine dictator
hangend
aan mijn teelballen
Dan klaart alles op met een groot geroosterd rund
En de eunuch die "De Illusie" heet
toont ons zijn tandvlees
en de kwelling van zijn tanden
Want zo stond het voor hem geschreven / want zo was
voor hem de god tussen zijn lippen bepaald.
2. Het woord is een geest van lucht en van rechtvaardigheid
Een zwakke zwendelaar
in de bedden van de dood
Aan hem leveren we deze ondervoede kinderen over
In ruil ontvangen wij het Boek van de Mensen.
3. Op een dag zal ik in de schaduw en op de hoogte schrijven
en ik zal de stem van een vrouwtje zijn en een paard
dat ligt te rusten in het gras
En ik zal een grote roede hebben
gelijk een god met grootmoedige gedachten
Hebt berouw! / schapen van de godsvrucht
want in uw letters valt
de geest
van de slachtingen
Koortsige bedelaars
zullen spreken over de rozen en het wonder van de tanden
Overdenken wij samen! / het Woord van de Heer
Jij! / die hier zo bent als was je aan het herkauwen
Terwijl je in stilte praat tegen de standbeelden in de nacht
Waarom verloochen je deze collectieve zang
Waarom koester je verdening over mijn talentloos werk
Als we voor jou / hebben gecelebreerd bij deze feesten
Voor jou / een nieuwe naam hebben gekozen
Eenzaamheid / Eenzaamheid
die van betoverde waterputten.
De biecht
Ik ben de biecht
de trouwste verliefde van de katten en de doden
Die dochter die de tamboerijnen in de bossen hoogacht
Hoewel ze bijwijlen zou ze
Hun de waarheid willen zeggen
En ze te spreken / verontrust / over het lot van de Hongaren
over hun kinderen begraven op bergkruispunten
Bijwijlen zou ze hun de nauwkeurige
plaatsen
willen tonen
van hun overlijden
Maar ik kan niet pervers zijn
noch ze spreken over de symbolen
of pijnscheuten in de tanden
want alles ruikt naar vlees en naar gerepatrieerd paard
En het onkruid wekt in mij de honger van de geest
Gelijk een oude witte wolf
Daal ik af naar de duisternis en neem mijn vrouwen mee
En ik beruik ze / en ik heb ze lief
want hier was geen mens die ze over de aarde mee zou voeren.
Reis naar de rivier van de schaduwen
Ik ben zwart aan het spreken / ik ben mijn tanden aan het verliezen
dat overkomt me door het de dromen en de tafels lastig te maken
Hoewel u het niet gelooft - vadertje -
hier gebeuren die dingen:
En ik moest ze het lot bezingen van de symbolen
van de rivieren begraven door geesten van de dood
Een gewonde jaguar liep mijn liefdes in de weg
gelijk de god die donkerder wordt
en urineert
over het water
Ik wens niet te zijn / de veerman van de schimmen
De beenderen
verlicht door woeste vijanden
Geef me twee pistolen en de poot van een konijn
Mijn kaarsen ontstoken
voor paard en godsvrucht
Zo worden die dingen geregeld - vadertje -
excuseer dat ik het marmer van uw feesten ontmaagd.
Prediking der zielen
3:16 Mij volgen de wegen en de schaduw van een paard
de dochters die witte belletjes dragen
Profetes / ze zeggen over mij / de geschriften
en het bloed van een lam dat aan de woorden ligt gebonden
Kom mee! / lui beest
zeg me jullie symbolen en je staart van duisternis
Vooraleer de veedieven hun ziel kruisen
Van as jullie schaduwen
gelijk het bed van de gieren
En van de huisbaas die zoete doodshoofden verdeelt
Kom mee! vóór de geesten ontwaken
vóór de maan me aan hun bestiariums ontrukt.
16:31 De uren / de deuren door zwart ongedierte begraven
laat ze 's nachts komen en de mysteries stelen
U kent de buffels hun feesten niet
Arme dictators die door hun vrouwen zijn gewond
eten droge vijgen en betoveren slangen
Drinkt u maar! / van de boom van drie levens en
spreek gelijk een bejaarde door doodsangsten gestoord
Vergeet nooit dat de geesten bloeden en dat ze
hun woorden in de put van de schaduwen gooien.
31:23 Wat zullen we doen met de bedreiging van dit beest
De nacht heeft het gebaard met kommer en geweld
Geef het aan mij! / dat ik het zijn teelballen klief
en een neger met trommels het op de mysteries wijst
Zeg me / wat doe je op de feesten van de kinderen
welke bewegende lichten keren voor de aarde terug
De maan is voor mij de god van de kerkuilen
de spreuken waar de jongen van de dood kamperen
Verlaten streken / door handige verloskundigen
paars geworden bloed
Een misgeboren schedelpan hangt in mijn woord
Die kinderen van je / lijden bij het ochtendgloren
DRIE
"Een levende hond aan de punt van een haak
is het beste lokaas voor de haai"
Saint John Perse
Het land van de duisternis
Gelijk een boom die schaduw geeft in zijn domein
keer ik terug naar de tijdperken
en naar de sage van de spiegels
Alicia / roepen mij / de echtgenoten
je dans is een geest van edele klokkentorens
Ah! Rariteiten / zeg ik ze / mijn rariteiten
Ik ken de vorm van deze eilanden niet
Noch de god voor wie de Heurokas * *
hun razernij zingen
Het licht is de weg die de woorden volgen
het bloed mijn paard
verloren in de Duisternis
†
Ze spreken tot mij / ze sleuren me mee met een zak
dode konijnen
De dag waarop mijn vader
over deze mannen hoort
Zal het water tot op de bodem van de aarde vallen
††
De vogels de zoon aan het
verbranden van de schaduw in mijn onderbroek gestopt
Mij schroeit het heimwee
en het gewicht van de symbolen
De humus van een dood paard in de steppen
"Kom dichterbij / kom dichterbij
de slangen van het vlees
ruiken hun kerkboeken".
R.I.P.
Hier liggen de schaduwen van mijn zonen
de schaduwen en hun tijgers neergeworpen gelijk de dood
Een terneergeslagen blinde
heft mijn hartstochten aan
En vraagt dat overschotten en duisternis tot hem spreken
Ik heb geen vaderland meer en geen verwaande vuren
Zij hebben de gronden meegenomen die ik ken.
De fabrieken
Ik trek weg uit dit strontland - zei hij -
ik trek weg met het touw rond mijn nek
Want toen Boyan "de ziener"
voor iemand een eerzang wou componeren
scheerde hij in gedachte langs de bomen
en later gelijk de grijze wolf langs de grond
Kom mee / sta op - ze ik-
Hier produceren wij doden van vóór de aarde
Niks van - antwoordde hij -
Niet terwijl ik in hen
de woede van mijn goden zie
†††
Begraafplaatsen / nest van slangen
Een bedvogel
neemt plaats in mijn gehoor
Eerlijk is dat!
Het bloed van de arenden
gezien in de dromen
Alle dingen zijn vol goden
Een gemerkt symbool zoek ik in de Spiegel
een ontbrande boom
van kruisen in de bergen
Daar om begin ik te stappen
naar de Duisternis
en sleep gelijk een kind
de wolken van de ontzetting mee
En er zijn woorden die dansen
gelijk een geding van slangen
Woorden die de vrouwtjes
kauwen in de Tempel
Soms ben ik / een eenzaam oudje
ik zoek in deze streken
Het licht van mijn paard
Het Vuur is verloren gegaan in het midden van de nacht
De schaduwen breng mij
stemmen van ander gezang weer:
Hier zit ik met mijn arme ramskaak
de stad in vlammen te aanschouwen / de laatste vrije toppen
die de ochtend teistert
Ik / die spreek achteraan in de rij
gelijk de zoon flikker die niet van huis gaat..
* Cifar is een personage uit de bundel Cantos a Cifar van de Nicaraguaanse dichter Pablo Antonio Cuadra. (César Cabello)
* * Heurokas zijn een parafrase van personages uit het Tibetaans dodenboek. (César Cabello)
|