|
DOLOR Y NERVIO
Mira estos dedos, parecen piezas
desarticuladas de un ajedrez descansando
apenas se reparan separadas
y provocan un dolor
que se adelgaza y se acorta.
Estoy escribiendo, mientras
alguien afuera bucea en el sopor bruñido
de la luna.
Una palabra… dos, seis y conforman el esquema
que incrustado en la mano no impide
que se agolpen los reflejos sobre el blanco
retazo de papel,
mientras el nervio de un jalón me tira
en espiral.
Mira la hebra, es una imagen que quiere aferrarse
estamparse, impregnarse del suave dolor.
Mas adentro
el pensamiento erguido te convoca
entre paredes diminutas.
RUMOR QUE SE VA
El aleteo de la noche se lleva
este rumor de súplica húmeda.
Mi voz es ruido no emitido
sigue durmiendo
bajo los efectos de la lluvia.
Mi voz es una lanza
arrinconada,
bolsa comprimida
en la garganta.
Con los ojos bien puestos
en la estrechez de tus caderas,
gasto lo que sobra
del recuerdo lejano.
LA PIEDRA
Insisto en capturarte
ni el pesado sueño
me derriba
sostenido a la nube
de un pensamiento
que gira
agua serpentina
agua vagabunda.
Extenso manantial
donde respira la piedra.
INTERIOR DEL POEMA
Rumor del día que se dice con sombras
las viejas nubes se alborotan
mudan su blancura a ese traje gris
que colgó en días anteriores.
Se oye pasear a los gatos
un árbol de algodones camina solo,
exhibe sus colores.
Hurgo en mi interior,
una red de palabras
atrapa el nuevo pensamiento,
me dirijo a la humedad de saliva
de su boca
limpio su piel de escamas.
abajo reconozco un poco de mi.
ESPERAS
Comprobaste la sed de mis instantes vacíos
donde las horas caen muertas
y no se recuperan nunca
he esperado… espero,
solo lo imposible me visita,
me explora pretendiendo
concederme una esperanza.
El día roto es un espejo multicolor
se adhiere a la estructura interna
que se resiste en reconocer su misión
invento que ya saldré
de mi empaque nuevo con olor a sombras
rancias y desteñidas,
me hago promesas que se quiebran de golpe
entre las paredes que aprisionan
mi cuerpo.
La rama cruje por la noche, me acompaña
murmura que yo dependo
de una paz inquebrantable
pero sólo a veces se aparece
atrás del horizonte jugando
como siempre, desde que era un niño.
POLVO, OLVIDO
Observo todas las puertas
y la puerta por donde he de salirme
cerrada también
es de los días, un domingo
donde recostadas las damas exuberantes
se hinchan de un aburrido sol.
La imaginación es toda una fiesta
invento personajes que celebran sus libertades,
otros se lamentan.
Miro todas las ventanas
el polvo las cubre en capas ligeras,
desplomada una planta,
carente de luz,
de agua,
de tierra.
Mi silencio se trepó en el ruido de afuera
en el pasillo gastado de pisadas
donde yo también he trazado las mías
con mi voluntad siempre dispuesta
al polvo de las horas,
de los días,
los meses,
años,
de todo el tiempo circundando.
Gastando el agua, la energía
de mis dedos
la concienzuda labor de tapar los huecos oxidados
esperando un silencioso "mas allá"
echando a volar palabras,
murmullo enjaulado
sin alas.
Aquí, donde la escoba ha inventado
sus amores con el polvo
y he gritado a los demás
en el desfile tumultuoso de la calle
con sus gestos congelados.
OBSCURIDAD
La noche te concede
sonidos ligeros que hacen
al avanzar, las estrellas
se aferra a ti
volviéndote obscuro el pensamiento
obscura la mirada
que gotea al final de tus ojos,
que no reciben la luz del mediodía
que el Dios solar
retira de tu entorno.
La noche se adentra
a devorarte la vida
a matizarla de aromas fecundos
que obligarán a que enciendas
la luz que en el silencio apagaste.
Y te hablará de la existencia
de cometas invisibles que viajan
por un infinito de luces.
Por la vía láctea
en el universo del agua
filtrada en tu mente.
NADA SE PIERDE
Si te pierdo,
no pierdo todo
un delgado sonido me abraza,
un río
se viene conmigo
a tender sus blancuras
unas paredes
que ya no aprisionan
se vuelven tus manos
Toda huella tuya existe
en el respiro del tiempo.
TE LLAMO
Te llamo, te busco, un grito delgado, maullido de gato
en el silencio se atora,
una palabra que no maduró
se cae de mi boca,
nadie la agarra y se quiebra en el aire.
Te llamo, te busco, pero tantas calles se oponen
a que tú escuches mi nombre.
ETERNO INSTANTE
Tela negra
que se escurre con tu agua
tela de tu piel color arena
que purifica una a una
gotas de llovizna
que llovió tu ser
en tus sueños.
Nocturnos de amor.
Tela encerrada
de campiranos paisajes
de arbustos - follajes
de tu alma en pliegos.
Tus manos evocadas
apuñan mi nostalgia
en un instante eterno.
ROJA CREACIÓN
I
Desprendo la cáscara de los días
a los recipientes de plástico
después del ritual colorido
por los laberintos,
ahí es cuando doblego
las imágenes-sueños
que me acosaron dormido
incluso despierto
cuando invento un recorrido
que finaliza
ya en el declive del día.
Me conecto
en la fiesta de humedad tendida
sobre el retazo de tela
fragmento interminable
en que descalzo mis sentidos.
II
Preparo el viaje,
un pincel roto de hilo suave
presagia tormentas,
celebra partidas, encuentros
con la sombra arcana
de los tiempos
desfilan armonías
al contorno de una danza
de luz
que inspecciona
en los umbrales
del rojizo interior
que es mi color
cubierto de grito.
III
Vengo de la lluvia
y reviento de frente
a lo que se esconde
detrás del fragmento
tiendo sábanas líquidas
a los días
que me regala un Dios
sin rostro
en los días sin esperanzas,
aislado del sueño
Intestino nocturno
queriendo devorar otra vez
las intenciones
que tengo de parir
la creación.
PUENTES
El polvo muerto de los objetos
se tiende como lienzo
para escribir
tu nombre.
La odisea florida de tu sexo
despeinado susurra
los acentos
de una barca
desbocada.
El manantial de aroma libertino
que recorre las calles
de tus piernas
se agrega
a mi tempestad
de signos
en tu ombligo exploro el botón
que guarda el mecanismo
para encenderte
después de repasar
el puente que nos divide
que nos acerca.
que nos aparta.
TODO SE HA CERRADO
Las horas no han concluido su tic-tac
en mis tímpanos
sobre este espacio en que ceñido estoy
de luces noctívagas que descienden
a desarticular sus hechizos
¡Todo se ha cerrado!
hasta las agudas cicatrices de la noche
han cerrado su dolor interno
-El resto del agua-
ha recorrido el vitral callado
que en fragmentos retrata mi abstracción
en una prolongada cascada de tristeza
desde mi escondite, mi guarida
donde poesía y tú
habitan refugios de nostalgias ajenas
que llegan
y anclan su humedad en mis ojos
porque estos anidan el último indicio
de tu escabullida presencia.
|
PIJN EN ZENUW
Kijk naar die vingers, ze lijken losse
stukken van een rustend schaakspel
je ziet ze nauwelijks gescheiden
en ze veroorzaken een pijn
die ze verslankt en verkort.
Ik ben aan het schrijven terwijl
buiten iemand in het glanzende doezelen
van het maanlicht duikt.
Een woord... twee, zes en ze vormen het schema
dat in de hand ingelegd niet verhindert
dat de weerspiegelingen op het witte stuk papier
te hoop lopen,
terwijl de zenuw me met één ruk
tot spiraal rekt.
Kijk naar de vezel, hij is een beeld dat zich wil vastgrijpen
zich inprenten, zich doordrenken met de aangename pijn.
Maar binnenin
tussen piepkleine wanden
eist je rechtopstaande gedachte je op
GEMURMEL DAT VERDWIJNT
Het klapwieken van de nacht neemt
dit gemurmel van vochtige smeekbede mee.
Mijn stem is ongeuit geluid
ze blijft in slaap
onder invloed van de regen.
Mijn stem is een lans
in de hoek gezet,
samengedrukte draagtas
in mijn keel.
Met mijn ogen stevig gericht
op de slankheid van je heupen
verdoe ik wat overblijft
van mijn vage herinnering.
DE STEEN
Ik dring erop aan om je te vangen
geen vervelende droom
gooit me om
gesteund tegen een wolk
van een gedachte
die ronddraait
kronkelend water
zwervend water
Uitgestrekte bron
waar de steen ademhaalt.
BINNENKANT VAN HET GEDICHT
Rumoer van de dag die met schaduw wordt gezegd
de oude wolken gaan druk te keer
wisselen hun blankheid voor dat grijze pak
dat de dagen tevoren ophing.
Je hoort de katten rondlopen
een boom met watten wandelt alleen,
stalt zijn kleuren uit.
Ik zoek in mijn binnenste,
een netwerk van woorden
sluit mijn nieuwe gedachte in,
ik richt me tot de vochtigheid van speeksel
in zijn mond
maak zijn huid schoon van schubben.
daaronder herken ik een beetje van mij.
VERWACHTINGEN
Je beproefde de dorst van mijn lege ogenblikken
waar de uren dood neervallen
en nooit meer opstaan
ik heb gewacht... Ik wacht,
alleen het onmogelijke bezoekt mij,
doorzoekt mij onder het voorwendsel
mij hoop te verlenen.
De gebroken dag is een veelkleurige spiegel
hij hecht zich aan de innerlijke structuur
die weerstand biedt in het erkennen van zijn opdracht
ik verzin dat ik uit mijn nieuwe
verpakking met geur van ranzige en verbleekte
schaduwen te voorschijn zal komen,
ik beloof mezelf dat ze tussen de muren
die mijn lichaam gevangen houden
ineens breken.
De tak kraakt in de nacht, hij vergezelt me
hij fluistert dat ik afhankelijk ben
van een onverbrekelijke vrede
maar slechts een enkele keer verschijnt hij
achter de horizon aan het spelen
zoals altijd, van toen hij kind was.
STOF, VERGETELHEID
Ik houd alle deuren in het oog
en de deur langs waar ik naar buiten moet gaan
zelfs gesloten
is van de dagen een zondag
waarop achterovergeleund de overdadige dames
opzwellen van een verveelde zon.
De verbeelding is helemaal een feest
ik verzin personages die hun vrijheden botvieren,
anderen jammeren.
Ik bekijk alle ramen
het stof bedekt ze in lichte lagen,
een plant ineengezakt,
met behoefte aan licht,
aan water,
aan grond.
Mijn stilte klom omhoog in het geluid van buiten
in de gang versleten door voetstappen
waar ik ook de mijne heb achtergelaten
met mijn wil altijd gereed
voor het stof van de uren,
van de dagen,
de maanden,
jaren,
al de omgevende tijd.
Terwijl ik water verspil, de energie
van mijn vingers
het nauwgezette werk om de geoxideerde gaten te vullen
in afwachting van een geluidloos "hiernamaals"
terwijl ik woorden opgooi om te vliegen,
prevel ik gekooid
zonder vleugels.
Hier, waar de bezem zijn avontuurtjes
met het stof heeft verzonnen
en ik geschreeuwd heb tegen de anderen
met hun bevroren gebaren
in de wanordelijke optocht van de straat.
DUISTERNIS
De nacht verleent je
lichte geluiden die de sterren
bij het voortschrijden maken
hij grijpt zich aan je vast
door je gedachte donker te doen worden
donker je blik
die drupt aan het eind van je ogen
die het licht van tussen de middag niet ontvangen
dat de zonnegod
weghaalt uit je omgeving.
De nacht dringt binnen
om je leven te verslinden
om het te doden met vruchtbare geuren
die je zullen verplichten om het licht
te ontsteken dat je in de stilte doofde.
En het zal je spreken over het bestaan
van onzichtbare kometen die door een
oneindigheid van licht reizen.
Over de melkweg
in het heelal van het water
gefilterd in jouw geest.
NIETS GAAT VERLOREN
Als ik je verlies
verlies ik niet alles
een slank geluid omhelst me,
een stroom
komt met me mee
om zijn blankheid uit te spreiden
een paar wanden
die al niet meer gevangen houden
veranderen in jouw handen
Ieder spoor van je bestaat
in het ademhalen van de tijd.
IK ROEP JE
Ik roep je, ik zoek je, een schrale schreeuw, miauwen
van katten
raakt in de stilte verstrikt,
een woord dat niet volwassen werd
valt uit mijn mond,
niemand grijpt het en het breekt in de lucht.
Ik roep je, ik zoek je, maar zoveel straten verzetten zich
ertegen dat je mijn naam zou horen.
EEUWIG OGENBLIK
Donker doek
dat leegdrupt van je water
doek van je zandkleurige huid
dat een voor een
druppels motregen zuivert
die je bestaan regende
in je dromen.
Nocturnes van liefde.
Doek ingesloten
door uitgestrekte landschappen
met struiken - gebladerte
van je ziel in katernen.
Je opgeroepen handen
omgrijpen mijn weemoed
in een eeuwig ogenblik.
RODE SCHEPPING
I
Ik week de bolster van de dagen
uit de plasticschalen los
na het rituele koloriet
doorheen de doolhoven
daarginds is het wanneer ik
de beelddromen doe zwichten
die me slapend overvielen
zelfs wakend
wanneer ik een parcours uitdenk
dat al ten einde loopt
in de neergang van de dag.
Ik schakel over
naar het feest van gespannen vochtigheid
over het gedeelte van doek
eindeloos fragment
waarin ik mijn gevoelens ontschoei.
II
Ik bereid de reis voor,
een zachtharige gebroken borstel
voorspelt stormen,
viert afreizen, ontmoetingen
met de geheimzinnige schaduw
van de tijden
harmonieën defileren
op de omtreklijn van een dans
van licht
die toezicht houdt
op de drempels
van het roodachtig interieur
dat mijn kleur is
overtrokken met schreeuw.
III
Ik kom uit de regen
en breek met overtuiging los
van wat zich verbergt
achter het fragment
ik hang vloeibare lakens op
in de dagen
die een God zonder gelaat
mij schenkt
in de dagen zonder verwachtingen
geïsoleerd van de droom
Nachtelijk ingewand
erop uit om weer eens
de bedoelingen te verslinden
die ik koester om
de schepping te baren.
BRUGGEN
Het dode stof van de voorwerpen
spant zich gelijk doek
om je naam
te schrijven.
De bloeiende odyssee van je geslacht
fluistert ongekamd
de klemtonen
van een onbestuurbaar
geworden boot.
De bron van bandeloos aroma
die de straten van je
benen doorloopt
sluit zich aan
bij mijn noodweer
van tekens
in je navel onderzoek ik de knop
die het mechanisme bewaakt
om je te ontketenen
na het oversteken
van de brug die ons scheidt
die ons dichterbij brengt
die ons uit elkaar houdt.
ALLES IS GESLOTEN
De uren hebben kun tiktak niet voltooid
op mijn trommelvliezen
boven deze ruimte waarin ik ben omsloten
door nachtelijke lichten die neerdalen
om hun betoveringen te ontwrichten
Alles is gesloten!
zelfs de scherpe littekens van de nacht
hebben hun innerlijke pijn gesloten
- De rest van het water -
heeft het zwijgend gebrandschilderd glas doorlopen
dat in fragmenten mijn verstrooidheid uitbeeldt
in een voortgezette waterval van droefheid
vanuit mijn schuilplaats, mijn toevluchtsoord
waar poëzie en jij
wijkplaatsen van vreemde nostalgie bewonen
die aankomt
en haar vochtigheid in mijn ogen ankert
omdat deze de laatste aanwijzing
van je weggeglipte aanwezigheid omnesten.
|