|
MEDIDAS CAUTELARES
En esencia, los juegos con tablero consisten en situar las piezas en el mismo de forma que uno pueda capturar
las del enemigo, como ocurre en el juego de damas, o llevar las de uno hasta una posición determinada
previamente, como en las damas chinas. Una vez cumplida esta premisa, se ha ganado el juego. Aquí
entra el rasgo singular del ajedrez: el objetivo consiste en dar jaque mate al rey. Se proyectó un
reglamento completamente nuevo, que establece la forma en que ese jaque mate puede o no puede efectuarse,
y ese conjunto de normas es lo que confiere al ajedrez su distintiva fisonomía. A Pere y a Germán Guillén. y a ti, Elena. Mas el tiempo ya tasa el poder de esta hora. LUIS CERNUDA 1. ORDEN EL ARDID Dejaré que mañana sea tarde para hacerlo a la luz que me convenga. Escribir estos versos que me tientan Cuando muera, si es que muero, por amor. A LO SUMO Tomando como tara la medida. Todo este manantial de precauciones que cruzan, como un río, tus razones A lo sumo. Es la felicidad. ÍNFULAS De momento prefiero acordonar el tiempo del rubor y la corteza. Tiempo habrá de perdonar al mundo la cúspide y su homónimo fracaso ROSA ROSAE ¿Por qué si te provoco con verdades insistes en salvar todas mis dudas? Porque el amor de pétalos no sabe - le aclara tu silencio a mi impostura. AUN ASÍ Aun así es nuestra fortaleza. Flanqueada por las aguas del destino. Con sus muros, con su puente de cristal. Pero el sol, ese diamante… (Frágiles) OBSTÁCULOS El entorno con su savia, a la cabeza. Grumos de quita y pon. PÚRPURA Qué extraño tejido el de esta noche que tiñe de manto una oración. Prelado silencio alrededor. Atiende, el corazón pregunta. RÁFAGAS El silencio con su pulmón avaro. Con su maledicencia proclive a saber. EQUÍVOCO Temor extraño: La generosidad es dar por supuesto muchas cosas. MNEMOTÉCNICA Juraría que estos aledaños han sido una andanada en otro tiempo. Hay algo en mi razón que no recuerdo. La serpiente. Tu alegría. El cascabel. PRESENTIMIENTOS Heme aquí con mi magia y mis aplausos; mis acasos de tacón, hecha un pincel, para que vengan ellos -hordas del desamor- con su irónica intuición a afearme la conducta. MEDIDAS CAUTELARES Cubrir la espalda con un mantel de trapo. Posponer algunos fastos de lugar. Esconder la baratija que desvela que el amor, el amor no será suficiente. LANCE Prestidigitación de la sospecha. Observa. El aire sin la llama es sólo humo. ULTIMÁTUM El final -arrogante- que prefiero olvidar. No tus quince palabras. Tu mirada en apuros. La vida te habla en el lenguaje duro de aquel que ya no miente. JOAN MARGARIT 2. RIGOR AQUELLO Esto es sólo una ventisca. Un zarpazo del agua, una requisa. Una página en blanco, una hoja sisa. Pero aquello Aquello fue perder. EL CUENTO Baste decir que era un gran amor con un puñal de niebla entre las manos. Baste decir que no fue aquel verano. Baste decir que la alondra voló. UN MAL AIRE No tuve más remedio que volar. Y después de volar, estrangular al cielo con mis propias manos. EL ÁRBOL CAÍDO Ha salido cruz, eso es todo. ÓSCAR SOLSONA No voy a serenar el sentimiento. No voy a hacer poesía de estos versos. LA PROPUESTA Demasiado silencio el de la noche. Lleva años tejiendo una respuesta. Y del torno ha surgido la propuesta: Hablemos de la desesperación. REFLEJOS Mis ojos son oscuros. Negros. Como yo. Pura premonición. Dados insatisfechos. SIN EFECTOS Restos, sólo restos en las sienes y sumidos en el más tedioso llanto. El hollín de este mundo que reclamo, sin efectos, sin quejarse de las cosas. LA ESCENA Qué mal se me da. Vivir en este apenas. Marcar toda la ropa. Fingir todas mis venas. Qué mal se me da. Enmudecer la escena. El asco de mis días expuesto a cal y canto. LA CARPA Todo el circo se queda al descubierto cuando -estúpido Arlequín- te desmoronas. LA TENTACIÓN Todo esto te daré si postrándote me adoras. Mateo 4:1-11 Me lo dijo un diablo al mediodía, mesándome la crin de la conciencia: "Abandona toda muesca de dolor. Y déjate llevar por el poema." EL ASALTO Cuando el dolor regresa, de improviso, y te asalta en el umbral de la nostalgia y encañona tu sien contra el recuerdo sabes bien que sólo puedes claudicar. Son sus manos las que hurgando en tus bolsillos te devuelven viejos fríos del pasado. Y el silencio deja paso a otro silencio hasta que el dolor se aleja del lugar. Sólo entonces cuando el dolor se aleja, te atreves a mirar en los bolsillos y sientes una súbita vergüenza y no aciertas con la llave en el portal. Y de nuevo, te impones la distancia, la lógica febril, la compostura. Y lo llamas cordura o equilibrio cuando sólo son ganas de llorar. EXAMEN DE CONCIENCIA qué saben mis instantes sobre mi vida entera. MARIO CUENCA SANDOVAL No querrás que te diga que me gustan tus poemas… O peor, que me conmueven esos versos mal curados. Sólo son -a grosso modo- de la culpa el resultado. Me debes algo más que unas rimas asonantes. EL BÚHO Pude oírlo. Mascaba la distancia como un pájaro de hielo, convencido. "Tranquilos, sobrevivirá" Nadie sabe de los dientes del búho. ESTAS VOCES Estas voces no son las de siempre. Son exactas, las otras se han negado. Estas vienen con naipes y con dados: Sí, preclaros, hay que sobrevivir. AFTER ALL Y ahora puedo vivir sin trampantojos Dejar al corazón con sus momentos. Sentir que pesa menos el silencio. Mi deuda con el frío es colosal. LA VENGANZA La venganza que sigue a todo gesto de inventar nuevas formas de desdén. Al orgullo no quieras convencer. Son los hechos la sal de la memoria. Devoro un poco más de realidad. Y aquí estamos. JOSÉ EMILIO PACHECO Escribe, escribe, simplemente escribe. JOSEFA PARRA 3. MÉTODO EL JUEGO Cuando creas que el mar erró sus tropas. Cuando sientas que el tiempo es un engaño No permitas que el juego te haga daño. Sobreponte a los motivos. Y hazlo bien. SALDOS Y cada vez más suyo, más tosco, más cansado. Y cada vez más tuyo. Más dado, el corazón. LA LOMA Se acaba el plazo para subir la loma. A hombros de tu voz procuro andar. El sol golpea, golpea la memoria. El tiempo de tu olor quedó lejano. DESPEDIDA Palabras y mentiras como clavos que el tiempo no consiga desbrozar. Es otra, la dificultad. Hallar un silencio digno de tus ojos. ARS POETICA Del silencio abraza la constancia. Del talento, la fe: la compostura. RESPIRANDO Por alguna razón que ya no ignoro y por viejos motivos que no cuentan Sobrevivo a la noche y su tormenta respirando penumbra hasta el amanecer. APORTACIONES Agradezco al reloj su compañía. Por salvar socavones de silencio con su arritmia. Con su templada voz. Modesta, sí. Pero constante. ATARAXIA No existe Trafalgar que me reclame ni corazón que a voces me entretenga. No existe vocación ni libertad. Todo es aire en el acantilado. LA DISCULPA No quedará ni rastro de esta nave inconclusa no quedará ni rastro. Ten paciencia. Que todo es afluencia, el barco, la permuta, el mar. El río necesario. MOLINOS DE VIENTO Nuestros corazones como armas de papel. Gigantes solitarios a la espera. AVIZOR No lo sé. Pero febril me asomo por si diera un mal paso la conducta. Por si fuera preciso hacer de grupa si a ese salto le diera por volver. AQUEL VERSO La vida será dura pero vendrás conmigo. PABLO NERUDA Aquel verso, aquel que te demora, repite amargamente su traición. No dejes que te nuble el corazón. Al fin y al cabo, es poesía. PAPEL MOJADO Sobre el papel me digo los versos más aguados. Sobre la noche, escribo: Hace tiempo que no. SOBRE LAS VÍAS De vuelta a la ciudad, sobre las vías los trenes de todas las edades. La misma antesala de frontera, el tiempo que dobla sus verdades. De vuelta a la ciudad. Sobre las vías, los trenes. Las mismas veleidades. Un hombre que reclama en la estación: Los viejos no eran tan felices. CRISÁLIDA Ver para no creer. Dejar de ser la pupila de un sueño. SEMÁNTICA Las locuras de amor se cometen o se acometen. Nevaba y no viniste. Ya ves, ahora lo entiendo. PAÑOS CALIENTES Tendré que hacer las paces con mi tono interior. Con mi timbre de voz un tanto sentencioso. TODO EN ORDEN Hacia el Norte, el humo y la nostalgia. Hacia el Este, la práctica y la fe. Hacia el Sur los viejos mapas y un café. A la izquierda, nuestras grandes pretensiones. Porque no hay piedra que no la altere el tiempo en su forma o color, ni tiempo que no se crea piedra o pilar. VENTURA CAMACHO 4. ANTICIPACIÓN AXIOMA En amor todo verso es reversible. SERENATA Amor que te enfrentas al olvido vas diciéndome adiós como un cumplido. LA GANZÚA Tú sueñas por escrito. Yo no. Yo escribo lo que sueño y lo que sueño es punzar, a través de los cendales, esa nube sedada por el tiempo. LÍNEAS DE FUGA A Adolfo Martínez de Cestafe Voy a hacer del silencio una contrata que reclame promesas en mi nombre. Voy a hacer del cinismo una hojarasca. Voy a hacer un hangar con ilusiones. Voy a hacer del invierno, la esperanza. Voy a hacer del futuro un Gran Pronombre. Voy a hacer de esta quiebra el horizonte. La palma de mi mano dice así. BÁCULO Considéralo, en efecto, una quimera. Si amenaza con huir paga el rescate. Mas no dejes que el alud de lo importante sea más atronador que el favor de tus sueños. LA MENCIÓN Será como un gran tálamo en la sien. Calma tu sed y libra su pronombre. LA INSIGNIA De la insignia, de tu mirada clara. De todas las promesas y pronombres. De cada equidistancia que cedí queda este acontecer con alma de faro. CENTINELAS Afán que te ocultas a diario por huir de esas ropas tan exiguas. Hierves, sí. Como la cal. Pero no dejaremos que te extingas. ARROJO De este fulgor no pasa; de esta avalancha breve mis ganas de empujar, de cortejar al mundo. LAS CUENTAS CLARAS Soy más yo que nunca. Aritmética sublime pero impar. JERARQUÍA Cuando no consigo salvar el epigrama Apelo a mi razón. El último recurso. LA CONSIGNA De todas las mujeres que me habitan, siento predilección por la que okupa el filo de mi propia voluntad. Su consigna es la que prevalece. GOLPE DE GRACIA No hay mal que cien años dure ni poema que lo resista. ÓRDAGO Tú vienes a mí con espada y lanza y jabalina…" SAMUEL 17:1-52 Denuedo a mi señal: tras la proclama * empieza la auténtica proeza. * * Ver si seré capaz de detener * * * el discurso, el cursor de la historia. |
VOORZORGSMAATREGELEN
Bij bordspellen is het de bedoeling om de stukken zo op het bord te plaatsen dat je die van de tegenstander
kunt bemachtigen, zoals dat gebeurt in het damspel, of ze naar een vooraf bepaalde plek te verplaatsen zoals
bij Chinees dammen. Eens aan die voorwaarde voldaan, is het spel gewonnen. Hier valt het eigen karakter
van het schaken op: het doel bestaat erin de koning schaak te zetten. Er ontstond een heel nieuw reglement
dat de vorm vastlegt waarin het schaakmat zich kan of niet kan voordoen, en dit geheel van spelregels is
datgene wat aan het schaken zijn typerende uitzicht geeft. Voor Pere en voor Germán Guillén en voor jou, Elena Maar de tijd bepaalt de macht van dit uur LUIS CERNUDA 1. ORDE DE KUNSTGREEP Ik zal toestaan dat het morgen laat wordt om het te volbrengen bij het licht dat mij past. De verzen schrijven die mij uitdagen Als ik sterf, indien het gebeurt dat ik sterf, uit liefde. MAXIMAAL Als we de maat nemen als tarra. Heel deze bron van voorzorgen die gelijk een rivier je argumenten doorkruisen De gelukzaligheid is dat. Maximaal. VERBEELDING Op dit ogenblik verkies ik om de tijd van blos en schors af te bakenen. Tijd zal er zijn om aan de wereld het toppunt en zijn homoniem fiasco te vergeven. ROSA ROSAE Waarom, als ik je met waarheden uitdaag, sta je erop al mijn twijfels te redden? Omdat de liefde voor bloemblaadjes onwetend is - verklaart je stilte aan mijn huichelarij. ZELFS ZO Zelfs zo is onze vesting. Geflankeerd door het water van het lot. Met zijn muren, met zijn brug uit kristal. Maar de zon, die diamant... (Alle breekbaar) HINDERNISSEN De omgeving met zijn levenssap aan de leiding. Klonten van wel of niet. PURPER Welk vreemd weefsel, dat van deze nacht, dat een gebed de kleur van mantel geeft. Prelaatstilte in het rond. Luister, de vraag komt uit het hart. VLAGEN De stilte met haar inhalige long. Met haar weetgierige kwaadsprekerij. MISVERSTAND Vreemde vrees: De vrijgevigheid is vanzelfsprekend het geven van vele dingen. MNEMOTECHNISCH Ik zou zweren dat deze omstreken in vroegere tijd een scheldpartij zijn geweest. Er is iets in mijn redenering dat ik me niet herinner. De slang. Jouw vreugde. De rinkelbel. VOORGEVOELENS Hier ben ik met mijn toverkunst en mijn applaus, mijn toevalligheden op hakken, piekfijn opgekleed zodat zíj kunnen komen - horden van afkeer - om met hun ironische intuïtie mijn gedrag af te keuren. VOORZORGSMAATREGELEN Zijn rug bedekken met een lappenmantel. Enkele plaatselijke annalen uitstellen. De prul verbergen die ontsluiert dat de liefde, de liefde niet zal volstaan. VOORVAL Vingervlugheid van de verdenking. Observeer. Lucht zonder vlam is alleen rook ULTIMATUM Het einde -het arrogante - dat ik verkies te vergeten. Niet je vijftien woorden. Je beteuterde oogopslag. Het leven spreekt je toe in de harde taal van hem die niet meer liegt. JOAN MARGARIT 2. ONBUIGZAAMHEID DAT Dit is alleen maar een sneeuwstorm. Een uithaal van het water, een eis. Een blanco pagina, een ingekeept blad. * Maar dat Dat was verliezen. HET VERHAAL Laat het volstaan te zeggen dat het een grote liefde was met een neveldolk in zijn handen. Laat het volstaan te zeggen dat het niet die zomer was. Laat het volstaan te zeggen dat de leeuwerik vloog. SLECHTE LUCHT Ik had geen ander redmiddel dan vliegen. En na de vlucht, de hemel wurgen met eigen hand. DE GEVALLEN BOOM Het is kruis geworden, dat is alles. ÓSCAR SOLSONA Ik ga het gevoel niet tot bedaren brengen. Ik ga deze verzen niet tot poëzie vervolmaken. HET VOORSTEL Te veel stilte die van de nacht. Ze is al jaren een antwoord aan het weven. En van de draaischijf kwam het voorstel: Laten we het over de wanhoop hebben. WEERSPIEGELINGEN Mijn ogen zijn donker. Zwart. Zoals ik. Louter voorgevoel. Dobbelstenen, onvoldaan. ZONDER DOEL Restanten, alleen restanten aan de slapen en opgegaan in de saaiste klaagzang. Het zaagsel van deze wereld dat ik opeis, zonder doel, zonder over de dingen te klagen. HET PODIUM Wat kost het me moeite. Leven in dit nauwelijks. Elk kledingstuk merken. Al mijn stemmingen veinzen. Wat kost het me moeite. Het podium stil krijgen. De walging van mijn dagen genadeloos uitgestald. CIRCUSTENT Heel het circus staat in zijn blootje als jij - domme Harlekijn - onderuitgaat. DE BEKORING Dit alles zal ik u geven als Gij in aanbidding voor mij neervalt. Mattheus 4, 9 Een duivel zei me dat tussen de middag terwijl hij het haar van mijn geweten uittrok: "Geef elke grimas van pijn op. En laat je door het gedicht meeslepen." DE AANVAL Als de pijn onverwachts weerkeert, je op de drempel van de weemoed overvalt en tegen de herinnering je slaap onder schot houdt, dan weet je goed dat je slechts kunt toegeven. Zijn handen zijn het die je bij het zoeken in je zakken oude onverschilligheden uit het verleden terugbezorgen. En de stilte maakt plaats voor andere stilte tot de pijn van hier wegtrekt. Alleen dan als de pijn wegtrekt, waag je het om in je zakken te kijken Plotse schaamte voel je en in het portaal krijg je de sleutel niet in het slot. Opnieuw leg je jezelf afstand op, koortsige logica, gematigdheid. Je noemt ze gezond verstand of evenwicht terwijl het slechts aanvechting is om te wenen. GEWETENSONDERZOEK wat weten mijn ogenblikken over mijn hele leven. MARIO CUENCA SANDOVAL Je zal niet graag hebben dat ik je zeg dat je gedichten mij bevallen. Of erger, dat die slecht genezen verzen mij ontroeren. Ze zijn slechts - grosso modo - het resultaat van de schuld. Je bent me iets meer schuldig dan enkele assonerende verzen. DE UIL Ik kon hem horen. Hij kauwde de afstand gelijk een vogel van ijs, met overtuiging. "Rustig, hij overleeft het" Niemand heeft weet van uilentanden. DEZE STEMMEN Deze stemmen zijn niet die van altijd. Ze zijn juist, de andere hebben niet thuis gegeven. Deze komen met kaarten en dobbelstenen. Zeker, illusteren, overleven is de boodschap. AFTER ALL En nu kan ik leven zonder geknoei. Mijn hart met zijn ogenblikken gerust laten. Voelen dat de stilte minder zwaar weegt. Mijn schuld bij de kou is enorm. DE WRAAK De wraak die volgt op iedere neiging om nieuwe vormen van minachting te verzinnen. De hoogmoed wens je niet te overtuigen. De daden zijn het zout van het geheugen. Ik verslind een beetje meer realiteit. En hier zijn we. JOSÉ EMILIO PACHECO Schrijf, schrijf, gewoonweg schrijf. JOSEFA PARRA 3. METHODE HET SPEL Als je denkt dat de zee haar troepen in dwaling bracht. Als je voelt dat de tijd een vergissing is. Laat niet toe dat het spel je pijn doet. Zorg dat je boven de motieven staat. En doe het goed. SALDO'S En elk keer meer van hem, ruwer; vermoeider. En elk keer meer van jou. Nog toegewijder mijn hart. DE HEUVEL De termijn om de heuvel te beklimmen verstrijkt. Op de schouders van je stem probeer ik te gaan. De zon slaat, slaat het geheugen. De tijd van je geur is zo ver weg. AFSCHEID Woorden en leugens gelijk spijkers waar de tijd het vuil niet van kan weghalen. Anders is ze, de moeilijkheid. Een stilte vinden die jouw ogen waardig is. ARS POETICA Van de stilte omhult je de standvastigheid. Van de begaafdheid het geloof: gematigdheid. BIJ HET ADEMHALEN Om enige reden die mij niet onbekend is en om oude motieven die niet meetellen Overleef ik de nacht en zijn ontij terwijl ik schemering inadem tot de dag aanbreekt. BIJDRAGEN Ik dank het uurwerk voor zijn gezelschap. Voor het redden van onderaardse gangen van stilte met hun aritmie. Met hun getemperde stem. Bescheiden, dat wel. Maar standvastig. ATARAXIA Er bestaat geen Trafalgar dat mij opeist en geen hart dat mij luidkeels vermaakt. Roeping noch vrijheid bestaat. Alles is lucht rond de klippensteilte. HET EXCUUS Geen spoor zal er overblijven van dit onvoltooide schip geen spoor zal er overblijven. Heb geduld. Want alles is overvloed, de boot, de verwisseling; de zee. De noodzakelijke rivier. WINDMOLENS Onze harten gelijk papieren wapens. Eenzame reuzen die te wachten staan.. WAAKZAAM Ik weet het niet. Maar zwak toon ik me voor het geval mijn gedrag de verkeerde kant opgaat. Voor het geval het nodig is rechtsomkeer te maken als bij deze sprong omkeren de boodschap is. DAT VERS Het leven zal hard zijn maar je zult bij me zijn. PABLO NERUDA Dat vers, datgene dat je bijblijft, herhaalt bitter zijn verraad. Laat niet toe dat het je hart verstoort. Tenslotte is het poëzie. LOZE BELOFTE Op papier zeg ik me de scherpzinnigste verzen. Over de nacht schrijf ik: Het is geleden van. OP DE SPOREN Bij de terugreis naar de stad, op de sporen treinen van alle leeftijden. Dezelfde grenswachtzaal, de tijd die zijn waarheden opvouwt. Bij de terugreis naar de stad. Op de sporen, de treinen. Dezelfde wispelturigheden. In het station een man die verkondigt: De oudjes waren niet zo gelukkig. COCON Kijken om niet te geloven. Ophouden de pupil van een droom te zijn. SEMANTIEK Dwaasheden uit liefde bega je of begin je te begaan.. Het sneeuwde en je kwam niet. Zie je wel, nu begrijp ik het. WARME DOEKEN Ik zal moeten vrede sluiten met mijn innerlijke toon. Met mijn klankkleur ietwat sententieus. ALLES IN ORDE Richting noord rook en weemoed. Richting oost praktijk en geloof. Richting zuid oude landkaarten en een café. Aan de linkerkant onze grote aanmatiging. Want er bestaat geen steen die niet door de tijd in vorm of kleur wordt gewijzigd, en geen tijd die zich niet steen of zuil acht. VENTURA CAMACHO 4. ANTICIPATIE AXIOMA In de liefde is elk vers omkeerbaar. SERENADE Liefde die vijand van vergetelheid bent je komt me vaarwel zeggen, een compliment. DE LOPER Jij droomt in je geschriften. Ik niet. Ik schrijf wat ik droom en wat ik droom is, doorheen de zijden stoffen, de door de tijd tot rust gebrachte wolk doorprikken. VLUCHTLIJNEN Voor Adolfo Martínez de Cestafe Ik zal van de stilte een overeenkomst maken die in mijn naam beloftes opeist. Ik zal van het cynisme dorre blaren maken. Ik zal een loods met illusies maken. Ik zal van de winter de hoop maken. Ik zal van de toekomst een Groot Voornaamwoord maken. Ik zal van dit bankroet de horizon maken. Zo zegt het de palm van mijn hand.. STAF Beschouw hem inderdaad als een hersenschim. Betaal het losgeld. Als hij dreigt te vluchten. Maar laat niet toe dat de lawine van het belangrijke oorverdovender is dan de gunst van je dromen. DE VERMELDING Gelijk een grote thalamus aan je slaap zal het zijn. Les je dorst en bevrijd zijn voornaamwoord. HET HERKENNINGSTEKEN Van het herkenningsteken, van je heldere blik. Van alle beloftes en voornaamwoorden. Van elk middelpunt dat ik afstond blijft dit gebeuren met vuurtorenziel over. SCHILDWACHT Ijver jij die je elke dag verbergt door te vluchten uit deze zo schaarse kleren. Je brandt, ja. Zoals kalk. Maar we zullen niet dulden dat je uitdooft. STOUTMOEDIGHEID Niet langer dan uit deze gloed; uit deze lawine van korte duur mijn zin om de wereld vooruit te duwen, hem het hof te maken. ZUIVERE REKENINGEN Ik ben mezelf meer dan ooit. Sublieme rekenkunde maar één alleen. HIËRARCHIE Als het me niet lukt het epigram te redden Doe ik beroep op mijn verstand. Het laatste redmiddel. HET BEVEL Van alle vrouwen die me bewonen, voel ik voorkeur voor haar die de draad van mijn eigen wil kraakt. ** Haar bevel is het dat zegeviert. GENADESLAG Er is geen kwaal die honderd jaar duurt en geen gedicht dat eraan weerstaat. INZET Gij komt op mij af met zwaard, speer en lans... 1 SAMUEL 17, 45 Goede moed op mijn signaal: na de aankondiging * begint de ware heldendaad. * * Uitkijken of ik in staat zal zijn * * * om het discours, de cursor van de geschiedenis, te doen stoppen. * In una hoja sisa is het woord sisa een substantief dat hier als adjectief is gebruikt. Het heeft de zeer speciale betekenis van het restbedrag dat de huishoudster voor zich hield door aan haar meesters haar inkopen iets duurder aan te rekenen dan ze in werkelijkheid waren. ** In het Spaans is het woord okupa naar de klank de derde persoon enkelvoud van het werkwoord ocupar ("bezetten"), maar het woord okupa verwijst naar Movimiento okupa, een krakerbeweging. |